10.9.2012 | 20:29
Δεν μπορώ να σε ξεχάσω πάει τέλειωσε!
Κι όμως πρέπει. Περίμενα περίμενα και ξαφνικά μαθαίνω οτι εσύ έχεις κάνει οικογένεια. Τώρα πρέπει να μάθω να μην με πιάνουν τα κλάματα στα καλά καθούμενα, να μαζεψω και να κολλησω τα δισεκατομμυρια κομματάκια στα οποία διαλύθηκα. Να μάθω να ξαναζώ και όχι απλά να επιβιώνω και το σημαντικότερο αν μπορέσω να το καταφέρω να ξανάπιστέψω άνθρωπο. Εκανες τόσο μεγάλη προσπάθεια να με πείσεις οτι ήμουν τα πάντα για σένα, έλεγες και έλεγες κια τέλικά ήταν όλα μαλακίες. Οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ φαίνονται στα δύσκολα και συ εκεί πήρες κουλούρι. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί μπήκες στη διαδικασία να πείσεις ένα τόσο δύσκολο άνθρωπο σαν και μένα για συναισθήματα ανύπαρκτα. Με τους ανθρώπους δεν παίζουμε. Ευχομαι να το πάθεις στο 100νταπλασιο και για μια φορά να πονέσεις και συ και να δεις πως είναι να σε κοροιδεύουν. Αλλα για να πονέσει κάποιος προυποθέτει καρδιά που εσύ δε διαθέτεις. Το θέμα είναι πως πάμε παρακάτω και πως σταματάω να μισώ τον εαυτό μου και να τον θεωρώ ηλίθιο. Περαστικά μου αν ποτέ έρθουν.