ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα κατάλαβα πως δεν περνάω καλά πια,είναι σα να έχω αδειάσει τελείως και οι φίλοι-ες δεν νοιάζεται κανείς.Γιατί να κάνω σχεδόν πάντα εγώ το πρώτο βήμα;μήπως πρέπει να τους σχολάσω;το σκέφτομαι συχνά τελευταία,αλλά απο την άλλη κανένας δεν νοιάζεται για κανέναν γενικά,οπότε δεν θα αλλάξει κάτι.Δεν αντέχω πια αυτή την απόρριψη.Ίσως να φταίει που έχω πιεστεί πολύ τελευταία,πρέπει να πάρω μια απόφαση για ένα θέμα στη ζωή μου και δεν έχω έναν άνθρωπο να το πώ,να το βγάλω απο μέσα μου.Δεν ξέρω τι να κάνω και όλοι έχουν φάει το παραμύθι που τους βολεύει,μου έχουν κρεμάσει την ταμπελίτσα σκληρή και αναίσθητη ,γιατί όταν μπλοκάρω δεν εκφράζομαι,που να ξεραν πως αυτό είναι η άμυνα μου για να μην πέσω.Μεγάλη πίκρα να μην σε ξέρουν πραγματικά οι "δικοί" σου,(φίλοι,συγγενείς,κλπ),μάλλον είναι επειδή δεν νοιάζονται πραγματικά να σε μάθουν και να θες να ανοιχτείς,αφού σε έχουν κάνει να πιστέψεις ότι δεν δίνουν μία για σένα,εχει νόημα να ανοιχτείς;φοβάσαι και αμύνεσαι μήπως χλευάσουν ή το θέμα σου θα τους χαλάσεις τη ταμπελίτσα που τόσο πολύ τους βολεύει να σου φορούν.Πάλι θα πώ αν με ρωτήσουν τι κάνω;καλά θα πώ για να μην χαλαστούν,ενώ μέσα μου θα είμαι σκατά.Μπράβο τους και μπράβο μου,ωραία τα καταφέραμε και το μυαλό θολό...Ο απολογισμός μιας υπεργκαντέμικης εβδομάδας