ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γνωριστήκαμε μέσω κοινών γνωστών. Ανταλλάξαμε email γιατί εγώ ήμουν στο εξωτερικό και μιλούσαμε καθημερινά. Σταδιακά, οι συζητήσεις για αγαπημένες ταινίες και μουσική έγιναν εξομολογήσεις. Μου μίλησε για τα παιδικά του χρόνια, για τα όνειρα του, τις φιλοδοξίες του. Ο τρόπος που έγραφε ήταν σαν να έγραφα εγώ τις σκέψεις μου. Η απόλυτη ταύτιση... Του μίλησα και εγώ για τους δικούς μου προβληματισμούς, τις αγωνίες μου, τους φόβους μου και τα όνειρα μου. Πλέον, κάθε email που ανταλλάσσαμε ήταν σαν μια μικρή έκθεση. Όταν έπρεπε να γυρίσει στο χωριό του με τους δικούς του λόγω ανεργίας άλλαξαν όλα. Τον στήριζα όσο μπορούσα αλλά είχε αλλάξει. Και ξαφνικά μια μέρα χάθηκε. Πάει ένας χρόνος από τότε και ακόμα με βασανίζει το γιατί. Γιατί χάθηκε, γιατί σταμάτησε να μου μιλάει. Μου είχε πει μια φορά ότι τον τρόμαζε το πόσο έμοιαζαν οι σκέψεις μας. Να ήταν αυτός ο λόγος ή κάτι άλλο; Θα ήθελα πολύ να ξέρω. Ακόμα τον σκέφτομαι... Σκέφτομαι πόσα ακόμα θα ήθελα να είχαμε πει, όταν πηγαίνω κάπου μερικές φορές σκέφτομαι "αυτό το τοπίο θα του άρεσε" και άλλα τέτοια. Δεν σκοπεύω να τον ενοχλήσω αν και ξέρω πως να τον βρω. Δεν θα το κάνω όμως. Ίσως να είναι καλύτερα έτσι.