ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας.ειμαι35 ετων,εχω 9 χρονια σχεση με εξαιρεση ενα μηνα χωρισμου πριν λιγα χρονια οπου ενιωσα κεραυνοβολο ερωτα με καποιον για ενα μηνα,επειτα καταλαβα οτι φοβομουν να προχωρησω κ να χασω τον πρωτο κ επεστρεψα. Το ζητημα ειναι οτι τον αγαπαω, ξερω οτι θελει παιδι,αλλα εγω φοβαμαι υπερβολικα παρα πολυ να κανω παιδι,να μεινω εγκυος...τρεμω ατην ιδεα οτι κουβαλαω ενα μωρο..ολες γυρω μου σιγα σιγα τεκνοποιουν...καπου μεσα μου θελω να ζησω αυτο το πρωτογνωρο συναισθημα,ομως μονο φοβος κυριαρχει μεσα μου.δε νιωθω τοσο δυνατη ως ανθρωπος,φοβαμαι το για παντα,δεν εχω αισθημα μητρικο..φταιω εγω;φταιει ο φιλος μου,φταιει το πρεπει;ξυπναω μεσα στη νυχτα με τον φοβο μηπως αργοτερα θα θελω αλλα δε θα μπορω....νιωθω τοσο μονη σε ολο αυτο. Κανεις απολυτα δεν μς καταλαβαινει..δε ξερω γιατι δεν χαλαρωνω να το κανω σαν τις αλλες..μου λενε οτι θα μαρεσει να εχω κατι δικο μου μεσα μου...δε νιωθω τιποτε....οι γονεις μου χωρισαν στα 16 μου,η μαμα μου εξαφανιζοταν συνεχως μηνες,μερες..μεγαλωσα με παπουδες ειδικα απι τα 16.μεναμε διπλα.βιωσα αρρωστια της γιαγιας μου μονη μου.ευτυχως πηγαινα σε ψυχολογο..η μαμα μου ελειπε σε αλλη πολη,ηρθε μονο για την κηδεια.φροντιζα τον παπου μου στο φαγητο...ετρεμα που ημουν μονη σε ολο αυτο...κ τωρα που γυρισε η μητερα μου,εγω δε νιωθω τιποτε..ενα κενο...καθολου στοργη,αγαπη ισως και αυτη να απορει...παει να με αγκαλιασει κ φευγω..δεν εχω καταφερει να εχω μια καλη δουλεια κ προσπαθει να με βοηθησει-χαλιναγωγησει-με οικονομ.βοηθειες..θλιβομαι και ηθελα να ειχα φυγει μακρυα...τωρα γυρισε κ παλι απο εγωισμο να μην μεινει μονη της...εγω ομως γμουν αρκετα μονη τοσα χρονια...αυτη που ηταν;γιατι να την λυπηθω;αυτη το εκανε;κ ετσι πως να θελω να κανω παιδια;;;βοηθηστε με.......νιωθω ανυμπορη να δτιαξω οικογενεια.υον λατρευω αλλα δεν του χαριζω αυτη τη χαρα...

Εχουμε την ιδια ηλικια και σκεφτομαι περιπου τα ιδια..Η αληθεια ειναι πως ο καθενας απο εμας φερνει στον κοσμο παιδια για τους δικους του λογους: γιατι πρεπει, γιατι τον πιεζουν οι αλλοι, γιατι θελει να ''αφησει'' κατι πισω του, γιατι λατρευει τα παιδια κλπ κλπ...Το σιγουρο ειναι πως δε μπορεις να τα προστατεψεις απο ολη την ασχημια που υπαρχει εκει εξω..Μπορεις ομως να τα θωρακισεις οσο καλυτερα γινεται.Και να τα αγαπας και να τα μαθεις ν'αγαπουν.Δες εμας κοπελια.Μηπως ζουμε σε καλυτερο κοσμο?Θα επιβιωσουμε ομως..