ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξερω οτι αυτο ακουγεται πολυ ασχημο και περιεργο για καποιους αλλα ετσι νιωθω. Μια ζωη λαμβανα αδιαφορια απο αυτους και αδυναμια στηριξης, καθως για αυτους παντα ημουν το δυνατο κοριτσι που θα τα καταφερει και ο τελευταιος τροχος της αμαξης. Τα τελευταια χρονια ειμαι πολυ ασχημα ψυχολογικα, εχω αγχος για το μεταπτυχιακο μου, για το εαν θα καταφερω να τελειωσω τη διπλωματικη μου στην ωρα της και για το εαν θα καταφερω να βρω μια αξιοπρεπη δουλεια σε αυτη τη χωρα. Η αναγκη μου για τη ψυχολογικη τους στηριξη και για την βοηθεια τους ηταν απεγνωσμενη το προηγουμενο χρονο, τους επαιρνα τηλεφωνα, μοιραζομουν τις ανησυχιες μου , φωναζα για να μου δωσουν προσοχη αλλα τιποτα αδιαφορια. Για αυτους ειμαι ενα κοριτσακι το οποιο δεν εχει κανενα θεμα και αλλα μελη χρειαζονται υποστηριξη και ψυχολογικη ενισχυση. Οι προσπαθειες μου συνεχιζονταν σε σημειο που εφθαναν σε σημειου εκβιασμου καθως του ελεγα οτι θα κοψω καθε επαφη μαζι τους και θα παω να μεινω με το φιλο μου σε περιπτωση που δεν ασχοληθουν λιγο μαζι μου ...αλλα παλι καμια αντιδραση. Το τελευταιο χρονικο διαστημα νιωθω ενα κενο καθως νιωθω οτι δεν θελω να μιλαω μαζι τους, δεν ενδιαφερομαι και δεν με νοιαζει πως ειναι και για το εαν ασχοληθουν για εμενα. Το εχω παρει αποφαση οτι αυτο ποτε δεν προκειται να γινει ...οι γονεις μου δεν θα ναι ποτε εδω για εμενα και ποτε ετσι οπως τους θελω ...!