ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ανα τακτα χρονικα διαστηματα πιανω τον εαυτο μου να ποναει . Συνεχως τρεχω να ξεφυγω, το καλοκαιρι για παραδειγμα μετακομισα τεσσερις ωρες μακρια απο την αθηνα αφηνοντας πισω τους γνωστους μου και τα ατομα που θεωρω φιλους μου και απλα εφυγα, προκαλωντας και μεγαλη συγχηση στην οικογεννεια μου, εφυγα αφηνωντας τα παντα πισω γιατι νομιζα οτι τοτε θα ξεφυγω απο το τρομαγμενο εγω μου και θα εξαφανιστει αυτο το κενο που νιωθω στο στηθος μου και με κανει να βαριανασαινω. Νομιζα οτι θα αγγιξω την ευτυχια , να ομως που παλι κλεινομαι στον εαυτο μου, που παλι βαριανασαινω, που παλι αρχιζω να εγκαταλειπω την ζωη μου και αποζητω ενα μερος παλι για να τρεξω. Δεν ξερω πια τι φταιει, δεν ξερω τι θελω, δεν ξερω τι ειναι αυτο που θα γεμισει παλι νοημα την ζωη μου, δεν ξερω τι ειναι αυτο που λειπει για να το βρω.. Παντα μενω εγω να τρεχω να απαλαγω απο το ανεκπληρωτο εγω μου..