ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Συνήθως οι άνθρωποι συμπεριφέρονται με διάφορες τρόπους και δεν καταλάβαινουν το γιατί. Σε μένα δεν συμβαίνει αυτό. Πχ στέλνω μύνημα σε αυτόν που μου αρέσει και σκέφτομαι ''το έστειλες από απόγνωση γιατί νομίζεις πως αυτός δεν θα σου στείλει ποτέ, δεν σε νοιάζει πραγματικά να δεις τι κάνει απλά το κάνεις από απόγνωση'' μετά περνάει άλλη σκέψη ''Βασικά δεν είσαι καν ερωτευμένη προσπαθήσες να πείσεις τον εαυτό σου πως είσαι γιατί θές λίγο ενθουσιασμό, θα ένιωθες το ίδιο για τον κάθε τυχόντα'' και συνεχίζω '' Πέφτεις στην παγίδα να εξιδανικεύεις τους άλλους γιατί ψάχνεις μια αίσθηση ασφάλειας που δεν θα μπορέσεις να προσφέρεις ποτέ στον εαυτό σου'' και συνεχίζω ''Όμως ξέρεις πως κανένας δεν θα σου δώσει αυτήν την αίσθηση γιατί όλοι είναι απλοί άνθρωποι σαν και εσένα όσο και να μην σου αρέσει'' και συνεχίζω '' Τελικά μόνο ο Θεος θα μπορούσε να σου προσφέρει την ασφάλεια που ψάχνεις γιατί δεν είναι άνθρωπος αλλά εσύ την ψάχνεις στους ανθρώπους γιατί είσαι τόσο φυγόπονη που δεν θες να προσαρμόσεις την καθημερινότητα σου στα στάνταρ του Θεου'' και συνεχίζω , και συνεχίζω , και συνεχίζω. Φτάνω σε τέτοιο βάθος τρομάζω και αηδιάζω. Μέχρι και όταν κάποιος με εκνευρίζει λέω ''σε πείραξε τόσο γιατί χτύπησε εκείνη την ευαισθησία σου, εκείνή την ΔΙΚΗ ΣΟΥ αμφιβολία''. Μπορώ να σας πω πως γράφω αυτήν την εξομολόγηση γιατί σημέρα ασχολούμαι από το πρωί μόνο με τον εαυτούλη μου και έχω την ανάγκη να περιαυτολογήσω για να αισθανθώ καλύτερα (όλοι το κάνετε). Την παρένθεση την πρόσθεσα γιατί το γεγονός ότι παραδέχτηκα κάτι τέτοιο με έκανε να αισθανθώ άβολα. Μπορεί να βλέπω τα πράγματα σφαιρικά αλλά αυτό δεν με εμποδίζει από το να βυθιστώ στα συναισθήματα μου, βασικά και να ήθελα δεν θα την γλίτωνα η κακομοίρα μέχρι και πιο μικρή ανούσια βλακεία μπορεί να προκαλέσει πλυμμήρα μέσα μου. Ενδόμυχα μ'αρέσει να βυθίζομα σε αυτά που νιώθω, γιατί τα συναισθήματα μου αποδεικνύουν ότι έχω ψύχη, και άρα ότι ίσως καταφέρω να ικανοποίησω την ανάγκη μου για ασφάλεια πλησιάζοντας Τον Θεο. Υποπτεύομαι πως όλοι έχουμε αυτόν τον μηχανισμό μέσα μας αλλά κάθομαι τόση ώρα και γράφω μπούρδες για τον λόγο που προανέφερα. Το πιο ωραίο είναι όταν χαλαρώνεις και αναλύεις κάπως έτσι τις συμπεριφορές των άλλων. Τότε όλοι φαίνονται φίλοι σου, τότε αγαπάς τους πάντες και τους κατανοείς όπως τον εαυτό σου. Δεν τους αγαπάς για το πόσο τέλειοι είναι, φαίνεται πως τελικά όλοι είμστε το ίδιο μη τέλοιοι. Τους αγαπάς γιατί σου μοιάζουν (λίγο ή πολύ) και αισθάνεσαι χάρη σε αυτήν μας την ομοιότητα λιγότερο μόνος / μόνη.