ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιωθω τη ζωη μου βουτηγμενη στα σκατα. Νιωθω τοση μοναξια. Καποτε ο κοσμος μου φαινοταν γεματος. Τωρα πια τον νιωθω αδειο κι ας μενω σε μια πολη με αλλο 1,5 εκατομμυριο κοσμο. Ενω ειμαι γυρω απο ανθρωπους νιωθω οτι δεν ειμαι. Εχω φιλους αλλα νιωθω οτι και που κανουμε παρεα τι γινεται.. Δε νιωθω ελευθερος μαζι τους συχνα. Προσπαθησα να βρω κι αλλους ανθρωπους αλλα ειναι τοσες πολλες φορες που νιωθω οτι δεν ταιραιζω με κανεναν οτι με κανεναν δεν νιωθω αληθινα ελευθερος με κανεναν δε ζω αυτα που θα θελα να ζω. Οι συζητησεις ειναι σαν να γινεται διαγωνισμος για το ποιος θα πει την καλυτερη ατακα ποιος θα κοντρολαρει περισσοτερο τη συζητηση οχι για να πουμε μια αληθινη κουβεντα. Οχι, μα ρεσει το χιουμορ και πολυ μαλιστα. Αν ρωτησεις τους φιλους μου θα σου πουν οτι ειμαι ενα τρελο και παλαβο παιδι. Δεν μπορω αυτο το πραμα ομως: αμα δεν πεις κατι πανω σε κατι ειναι σαν μην υπαρχεις. Θελω να κανω πραματα πολλες φορες τα οποια δεν θεωρουνται κοινωνικα σωστα.Και αρκετες φορες τα κανω. Αλλα με χαλαει που δε βλεπω αληθινη συμμετοχη των αλλων. Ειναι τοσο κακο ρε φιλε να συμμετεχεις σε αυτο που κανω αντι να το σχολιασεις; Ωραια θα την πεις την ατακα σου, καλη ή κακη, και τωρα τι νιωθεις καλυτερα; Τι σκατα φιλοι ειμαστε αμα δεν κανουμε μαζι πραματα; Αμα δεν εχουμε καποιου ειδους κοινη ζωη; Τι μονο η σχολη μας ενωνει δλδ; Μπορει να βγουμε και μια και δυο και τρεις και οσες φορες και νοημα να μην νιωσω οτι ειμαι με ενα φιλο μου, αφου ειναι τοσες πολλες οι φορες που νιωθω οτι δεν επικοινωνουμε. Δεν εχουμε κοινο κωδικα... Καποτε ενιωθα οτι η επικοινωνια ηταν κατι τοσο ευκολο, θα πεταξεις κατι θα το ακουσει καποιος και θα σου πεταξει κατι κι αυτος. Ειναι τοσες πολλες φορες που αυτο που λες παει στο κενο και χανεται και κανεις δεν σ ακουει... Επειδη θα πει το δικο του, επειδη και να τ ακουσει δε θα ανταποκριθει αληθινα καθως θα φαινεται στο βλεμμα του στη φωνη του στις κινησεις του σωματος του, ακομα κι αν δειχνει ενδιαφερον κανοντας σου τις γνωστες ερωτησεις... Ντεμεκ ενδιαφερον... αδιαφορια. Ανυπαρξια. Νιωθω οτι κανεις πια δε νοιαζεται αληθινα. Κανεις δε θελει να περασουμε ΜΑΖΙ ομορφα να κανουμε κατι γαματο, κατι ασυνηθιστο, να ελευθερωσουμε τους εαυτους μας.ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΑΖΙ. Ακομα κι η σιωπη φαινεται να ενοχλει πολλες φορες. Σαν να ειναι κατι κακο. Δε σημαινει παντα οτι εισαι αμηχανος. Σημαινει οτι μπορει να παρατηρω κατι να σκεφτομαι κατι αλλο που ακουσα ειδα μυρισα γευτηκα ακουμπησα, η καμια φορα απλως να περιμενω ο επομενος λογος να εχει περισσοτερο ενδιαφερον. Βαρεθηκα να ακουω να μιλανε και μην λενε τιποτα, ετσι απλως για να λενε, οχι για να γελασουν με ενα καλο αστειο, αλλα να πουν κατι ασχετο τελειως. Ξεκολα απο τα λογια ρε φιλαρακι, παμε να κανουμε κατι, μην μιλας απλως για να λες και καλα να κερδιζεις τις εντυπωσεις γιατι ακομα και να θελω να πω κατι πολλες φορες δε μ αφηνεις γιατι εσυ θα μιλας. Λογια του κωλοαερα. Συμμετεχα καλυτερα στη βλακεια που κανω παρα να καθεσαι και να λες ελεος το ενα ελεος το αλλο ελεος πολυελεος. Ολοι μονο να δειχνονται θελουν οχι να μαθουν κατι πραγματικα για τον αλλον. Ακομα κι αν ρωτησουν δλδ θα τους μεινει η σαν εγκυκλοπαιδικη γνωση η απλα θα ρωτησουν ετσι για το τυπικο. Νιωθω οτι κανενας δεν ενδιαφερεται για μενα σαν ατομο, να ζησουμε μαζι οραιες εμπειριες. Μηπως εχω εγω το προβλημα; Δεν ξερω... Απλα βαρεθηκα αυτην την κατασταση γυρω μου. Ισως και να τα παραλεω μιας κι εχω γραψει ενα σωρο αραδες. Δε νιωθω οτι ζω. Δε νιωθω οτι ειμαι ευτυχισμενος. Για την ακριβεια εχω να νιωσω πραγματικα ευτυχισμενος απο τον Μαιο της περσινης χρονιας. Ολα ηταν υπεροχα. Δεν υπηρχε το κενο στην επικοινωνια, ειχα μια υπεροχη κοπελα που με ανεβαζε στα ουρανια υπηρχαν ενα σωρο πραματα να ανακαλυψω να κανω να εξερευνησω να ζησω. Και ξαφνικα ολα εξαφανιστηκαν. Δεν μπορω να βρω τον κοινο κωδικα που λειπει στην επικοινωνια, δεν μπορω να ξεπερασω ακομα τις τρελες ιδεες που μπηκαν στο κεφαλι μου και γιναν εμμονες, δεν μπορω να ανακαλυψω τιποτα καινουριο που να με συναρπασσει αληθινα να κολλησω με αυτο, η αυτο πεποιθηση μου ειναι σκατα, δε νιωθω οτι καποιος με θελει πραγματικα για αυτο που ειμαι, δεν ταιριαζω με κανεναν, ζηλευω απιστευτα οταν οι αλλοι μπορει να περναν πιο καλα απο μενα.. Οσο για την κοπελα χωρισαμε , ενας πολυ ασχημος χωρισμος μετα απο μερικους μηνες μεγαλων δυσκολιων.... οι οποιες μαλλον με φτασαν σε αυτο το σημειο. Ευχομαι τοσο πολυ να ημουν ο ανθρωπος που ημουν πριν απο 1,5-2 χρονια.... Τοτε που ξεκινουσα ολο ελπιδες κι ονειρα. Και ξαφνικα ολα αμαυρωθηκαν. Αφου χωρισα αρχισα να αναζηταω τον εαυτο μου και μετα απο αρκετο καιρο διαπιστωνω οτι ακομα δεν μπορω να τον βρω γιατι πουθενα δεν μπορω να νιωσω αληθινα ελευθερος. Ουτε τους φιλους μου δεν μπορω να εμπιστευτω καμια φορα γιατι δεν με εκαναν να νιωσω οτι ειναι φιλοι.... Κουραστηκα .. Ακομα και στη σχολη μου εχω παψει να βρισκω ενδιαφερον. Δεν φανταζομουν ποτε οτι στη φοιτητικη μου ζωη θα συναντουσα τετοιες καταστασεις. Τοση μοναξια... Ουτε ενα αληθινο βλεμμα ενα ζεστο χαμογελο μια αγκαλια. Απο την αλλη ειναι τοσο περιορισμενη η αυτοπεποιθηση μου που δεν μπορω να πλησιασω καποια κοπελα και να της πω οτι μου αρεσει, να παιξω μαζι της.. Μου εχει λειψει ομως τοσο πολυ αυτο. Να βγω ενα ραντεβου να την αγγιξω να με αγγιξει.... μιλαω για αληθινες ανθρωπινες στιγμες που δεν εχω στη ζωη μου εδω και καιρο και γι αυτο δεν ειμαι ευτυχισμενος. Δεν ξερω γιατι τα γραφω αυτα. Δεν ξερω ποιο δρομο να παρω. Ξερω μονο οτι πρεπει να βρω καποιον. Να ασχοληθω με τη μουσικη που αγαπω τοσο πολυ. Κατεληξα κατι που δεν ηθελα κι αφησα τοσα πολλα πραματα. Φταιω πολυ κι εγω. Ομως δεν ξερω γιατι βλεπω τον κοσμο τοσο κρυο. Ισως επειδη θυμαμαι οτι παλιοτερα ειχα ανθρωπους γυρω μου που καναμε πολλα πραματα μαζι, ελεγες κατι κι ο αλλος το επιανε αμεσως, ειχαμε μια κοινη ζωη ειχαμε ταυτοτητα σαν συνολο και ταυτοχρονα ο καθενας ξεχωριστα. Ισως φταιει οτι εχω δει ζωες αλλων που ζουν οπως ζουσα εγω και λεω μακαρι να ημουν κι εγω ετσι. Και τωρα απλα κενο μοναξια... εμμονες... Καθε μερα προσπαθω να ξεφυγω απο ολα αυτα αλλα κατι θα συμβει και απελπιζομαι. Κι εκει που εκανα 2 βηματα μπρος βρισκομαι παλι 5 βηματα πισω. βαρεθηκα τα παντα. Μου λειπουν ολα οσα αγαπησα. Μου λειπουν ολα οσα δεν εχω. Δεν ξερω γιατι τα γραφω αυτα.