ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...τόσο δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις. Υπάρχει μια οξυδερκής ρήση του Σοπενχάουερ : «Οταν οι άνθρωποι δημιουργούν στενές σχέσεις μεταξύ τους, η συμπεριφορά τους θυμίζει τους ακάνθους που προσπαθούνε να θερμαίνονται μια παγωμένη χειμωνιάτικη νύχτα. Το κρύο τους κάνει να σφίγγονται ο ένας στον άλλον και όσο δυνατά το κάνουν, τόσο περισσότερο πονάνε απ' τα τσιμπήματα που δέχονται και οι δυο. Αναγκασμένοι ν' απομακρύνονται, μετά ξανά ο κρύος αέρας τους κάνει να πλησιάζουν ο ένας τον άλλον, και έτσι όλη τη νύχτα.» Κι αυτό συνέχεια σκέφτομαι, γιατί να πλησιάζω τους ανθρώπους όταν με πονάνε; Πώς σκατά ξεφορτωνόμαστε αυτά τα αγκάθια; Πώς; Δεν ξέρω, έτσι κι αλλιώς το ότι υπάρχουμε και έχουμε συνείδηση του γεγονότος μου φαίνεται ήδη ένα γελοίο αστείο. Αυτές οι καταστάσεις που βιώνουμε είναι τόσο... ρευστές. Η αβεβαιότητα για κάτι άσχημο όσο να πεις, την βιώνουμε. Γιατί να μην μπορούμε να πιάσουμε λίγο ο ένας το χέρι του άλλου με αγάπη; Έτσι κι αλλιώς η ζωή θα τερματιστεί και ειλικρινά παίδες... όσο κι αν το έχω ψάξει το μόνο νόημα που μπορώ να βρω είναι η αγάπη. Βλέμματα, χαμόγελα, λόγια, πράξεις που να είναι αγάπη. Τι άλλο μπορεί να νοηματοδοτεί καλύτερα τη ζωή; Καληνύχτα επώνυμη-ανώνυμη-ψηλή-θελκτική-παρθένα ή μη- προβληματισμένη-κουρασμένη-ονειροπαρμένη λιφοπαρέα.