ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτό, αλλά όλοι οι σύντροφοί μου πάντα καταλήγουν να παίρνουν τον ρόλο του "προστάτη". Δηλαδή από τα πρώτα κιόλας ραντεβού αυτή η ισορροπία εδραιώνεται. Είναι προστατευτικοι μαζί μου, όχι μόνο σε σωματικό επίπεδο που οκ δεν είναι και περίεργο, αλλά και σε συναισθήματικο. Δεν είναι λίγες φορές που φέρονται σαν παιδί που χρειάζεται καθοδήγηση. Στην αρχή νόμιζα πως απλά τυχαίνει, ώσπου τα έφτιαξα πριν λίγους μήνες με κάποιον που ήξερα χρόνια και είχα δει πως είναι με τις σχέσεις του. Κάτι κάνω και τους βγάζω. Ενδομυχα μου αρέσει αυτό αν και δεν το παραδέχομαι ούτε στον εαυτό μου. Δεν είναι πως έχω αναγκη τον άλλον μια χαρά τα καταφερνω και μόνη μου ούτε πως δεν μπορώ αν χρειαστεί να στηρίξω τον σύντροφό μου και να είμαι εγώ αυτή που θα τον καθοδηγήσει απλά σαν αίσθηση αυτή η ισορροπία μου άρεσει. Τόσο κακό είναι πια?