ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν είμαι κοπέλα 20 χρόνων. Ακολουθεί σεντόνι Η μεγαλύτερη μου ευχή σε αυτή την ζωή ήταν πάντα «μακάρι να είχα και εγώ μια φυσιολογική οικογένεια». Η αλήθεια είναι πως είμαι το μόνο παιδί από τα τρία το οποίο δεν έχει κάποιο πρόβλημα (και καλύτερα να το πούμε ιδιαιτερότητα όχι πρόβλημα) η μεγαλύτερη μου αδερφή είναι 21 χρόνων και έχει ήπια νοητική υστέρηση όπως και η μικρή αδερφή μου που είναι 13. Όμως η μεγαλύτερη έχει μεγαλύτερο θέμα μιας και οι γονείς μου τότε δεν αποδέχτηκαν ποτέ πως έχεις θέμα (ιδιαίτερα ο πατέρας μου ήταν σε άρνηση) και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μην την τρέξουν από νωρίς. Βέβαια δόξα το Θεο δεν έχουν θέματα αυτοεξυπηρέτησης μια χαρά μπορούν να επικοινωνούν και να κάνουν πράγματα απλά δεν είναι σαν εμάς που έχουμε κοινωνική ζωή και έχουμε στόχους στην ζωή (έχουν δυσκολία να κάνουν ορισμένα πράγματα που εμεις απλα τα κάνουμε )Δεν σημαίνει πως δεν τις αγαπώ και ας έχουν θέμα. Απλά όλο αυτό για μένα ήταν πολύ δύσκολο όσο μεγάλωνα. Το να είσαι η μικρή αδερφή και να πρέπει να πάρεις τον ρόλο της μεγαλύτερης είναι δύσκολο . Στο σχολείο ήταν ακόμα χειρότερα όλοι την κορόιδευαν (επειδή πήγε σε κανονικό όχι ειδικό ) και εκεί είμασταν μαζί. Εγώ όταν ήμουν μικρή δεν την ήθελα επειδή τα παιδιά κορόιδευαν και εμενα..πόσες φορές θυμάμαι είχε έρθει στο διάλειμμα και μου ελέγε μπορείς να μου κρατήσεις το μπολάκι να πάω τουαλέτα και εγώ απαντούσα όχι και έφευγα. Μια φορά άλλη θυμάμαι σε ένα μάθημα που είχαμε με την διπλανή τάξη (επειδή είμασταν σε διαφορετικές τάξεις ) και μιλάμε έκανα σαν τρελή όχι δεν θέλω να κάτσει μαζί μου,δεν την θέλω θέλω να κάτσω άλλου. Πραγματικά της είχα φερθεί πολύ άσχημα όταν ήμουν μικρή..δόξα το Θεο όταν μεγάλωσα και το είδα με αλλά μυαλά από τότε είμαι δίπλα της και προσπαθώ να την βοηθάω σε όλα. Ποτέ δεν μπορώ να φέρω τις φίλες μου στο σπίτι επειδή πάντα θα θέλουν να έρθουν μαζί οι αδερφές μου να κάτσουν και μου λέει η φίλη μου να έρθω να κάνω τι σπίτι σου ? Θα είναι οι αδερφές σου. Πάντα ζήλευα τις φίλες μου και έλεγα μακάρι να είχα και εγώ μια φυσιολογική οικογένεια. Το θέμα δεν είναι μόνο οι αδερφές μου που ,όπως και να το κάνουμε δεν έχουν επιλέξει εκείνες να είναι έτσι. Το θέμα είναι και οι γονείς μου. Η μητέρα μου ήταν η χειρότερη μητέρα για μένα που θα μπορούσε να υπάρξει. Από μικρή με χτυπούσε και ακόμα και με τσιμπούσε και με δάγκωνε αν πχ ήθελα να μην βάλω τα ίδια ρούχα 3 μέρες.(δεν έχουμε οικονομικό θέμα). Είχε μια μανία να κρατάει τα ληγμένα φαγητα και όταν της το λέγαμε και τα πετούσαμε ελεγε δεν έχει τίποτα φάτε τα. Αν πχ τα είχα πετάξει στα σκουπίδια τα μάζευε από τα σκουπίδια (ακόμα το κάνει ) Ένα άλλο είναι πως έχουμε μια αποθήκη στην κουζίνα η οποία έχει κλειδί και πάντα έβαζε εκεί μέσα τις σοκολάτες ,τα πατατάκια κλπ. Αλλά ποτέ δεν μας άφηνε να φάμε από αυτά απλά τα έπαιρνε και τα κρατούσε εκεί μέχρι να χαλάσουν. Λέει δεν θα τρώτε όλο βλακείες από την στιγμή που δεν θες να τα φάμε τι τα αγοράζεις? (Ακόμα το κάνει ) Άλλες φορές με έκλεινε έξω στο μπαλκόνι ή έξω από το σπίτι για κάτι που έκανα. Εγώ να χτυπούσα με μανία να μου ανοίξει και εκείνη να μην το κάνει. Επίσης το σπίτι ήταν πάντα ένα μαύρο χάλι ποτέ δεν καθάριζε ούτε δουλευε. Ούτε μας έδωσε αυτές τις αρχές για να το κάνουμε εμείς. Πάντα ντρεπόμουν να φέρω κάποιο άτομο σπίτι λόγο του οτι το σπίτι μου ήταν βρώμικο και πάντα έβρισκα δικαιολογίες. Αν δεν έκανα ο,τι ήθελε μου ελεγε πως δεν θα φας. Έζησα άσχημη παιδική και εφηβική ηλικία εξαιτίας της. Δεν είχα ποτέ ένα άτομο να μιλήσω στην οικογένεια μου. Ο πατέρας μου από την άλλη είναι από χωριό και είχε τελειώσει απλά το δημοτικό. Δουλευε 2 δουλειές για να μας συντηρήσει. Και από εκείνον είχα φάει ξύλο βασικά τον χειραγωγούσε η μάνα μου σε αυτό. Οπότε γενικά δεν είχα μια φυσιολογική οικογένεια ποτέ. Το μόνο άτομο που είχα δίπλα μου ήταν η θεία μου που μπορούσα να μιλήσω και προσπαθούσε να με βοηθήσει να αντέξω σε αυτή την κατάσταση. Δυστυχώς ή ευτυχώς έκανα κάτι το οποίο άλλαξε δραστικά τα πράγματα και άλλαξε τον τρόπο που σκεφτόντουσαν οι γονείς μου. Πάντα ένιωθα μόνη και πως δεν έχω κάποιο άτομο να μιλήσω μέσα σε αυτή την οικογένεια.. Έτσι είχα πέσει σε κατάθλιψη και έκανα άσχημα πράγματα στον εαυτό μου. Το θέμα είναι πως πλέον δεν κάνω τίποτα με την ζωή μου ούτε σπουδάζω (δεν πέρασα) ούτε δουλεύω. Κάθομαι σε ένα κρεβάτι όλη μερα. Βλέπω τις φίλες μου να προχωρούν και σε θέματα δουλειάς και σχέσης και εγώ μένω απλά στάσιμη..όλοι μου λένε βρες δουλειά να γίνεις ανεξάρτητη οικονομικά. Αλλά δεν με τρελαίνει καιρό η ιδέα πλέον το έχω πάρει απόφαση και θέλω να ψάξω. Δεν έχω όνειρα ούτε ενδιαφέροντα. Δεν κάνω τίποτα με την ζωή μου απλά υπάρχω. Τα περιμένω όλα από τους άλλους είμαι ταμπέλα γτ έτσι έμαθα από μικρή και πραγματικά νιώθω πως η ζωή μου δεν προχωράει έτσι. Απλά κάθομαι στο κρεβάτι όλη μερα στο κινητό ενώ όλοι οι υπόλοιποι ζουν την ζωή τους. Κάνεις δεν θα με πάρει ποτέ στα σοβαρά έτσι. Δεν έχω χρήματα να φροντίσω τον εαυτό μου και γενικά να κάνω όσα πρέπει. Ο τρόπος που διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας μου ήρθε από την οικογένεια και πραγματικά νιώθω άσχημα που δεν είμαι σαν τους άλλους but I don’t know any better.