ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

σιγουρα δε θα ηθελα το κακο σου, ξερω ομως οτι ειχα μεγαλη αναγκη να μ αγαπησεις και να σ αγαπησω, γι αυτο και επεισα τον εαυτό μου οτι το κανω. Ειμαι πολυ ανασφαλης, για να μη συγχωρησω ακομη και τα πιο μεγαλα ελαττωματα, αν καποιος μου πει απλα οτι μ αγαπαει αληθινα. Δυστυχως. Έπειτα εσύ είχες όλο το πακέτο και το ενδιαφερον σου σιγουρα με κολακευε. Πιστευω πως οταν γνωρισω τον αληθινο ερωτα και την πραγματικη αγαπη, θα γελαω με τον εαυτο μου. Γιατι τα καμωματα σου δεν ειναι ενδειξεις αγαπης αλλα ανωριμοτητας αν οχι κατι χειροτερο. Στην ουσια δε σε απορριπτω, γιατι με εχεις απορριψει ηδη εσυ, απλα καθομαι και σκεφτομαι. Γιατι το παιρνω τοσο βαρια; Ειναι αυτος ο ανθρωπος που θα ηθελα να μοιραστω τη ζωη μου; Ακομη και να με ηθελε πραγματικα, θα ηθελα καποιον που τον παρακαλαω να μου ανοιξει την αγκαλια του; Που ειναι πιεστικος χωρις λογο και με ανισους ορους; Που ξεπερναει τα ορια και με κανει να το δεχομαι μονο και μονο για να μην τον χασω; Στην αρχη μπορει και να μου αρεσε αυτο. Καποιος που νοιαστηκε για μενα, που δε με ειχε κοντα του και με ηθελε τοσο, που εκανε παλαβομαρες για να ειναι διπλα μου, που με ενιωθε δικη του και το εξεφραζε με ακραιους τροπους. Ετσι κι αλλιως, δικη σου ηθελα να ειμαι, αλλα θα ημουν χωρις να μου το επιβαλεις. Δυστυχως ειμαι απο τις γυναικες που θελουν καπου να ανηκουν, σε καποια αγκαλια ομως, οχι σε καποιο βιβλιάριο. Συγγνωμη για τις φορες που επαιξα απο την πλευρα μου, που ημουν ανειλικρινης αλλα και για τις φορες που αντιδρουσα ακραια, αυτο δεν το εκανα επιτηδες, ξεπερνουσε η κατασταση τα ορια μου, νοητικα και ψυχικα. Η μεταξυ μας σχεση ειναι αρρωστημενη και το γνωριζω και το χειροτερο ειναι πως ακομη δε θελω πραγματικα να απαλλαγω απο σενα, ελπιζω πως θα ερθει η μερα που θα εμφανιστεις μπροστα μου και θα μου πεις οτι μ αγαπας, θα μου ζητησεις συγγνωμη και θα μου εξηγησεις γιατι αντιδρούσες σαν μαλάκας...και θα έχεις μια πολύ καλή εξήγηση, ότι ήθελες να είσαι κοντά μου αλλά φοβόσουν πολύ μη με χάσεις, ότι ήθελες να σιγουρευτείς ότι σε θέλω πραγματικά γι αυτό που είσαι και όχι γι αυτα που έχεις και μπλα μπλα μπλα κι εγώ είμαι τόσο αφελής που θα τα πίστευα όλα αυτά και θα σου έδινα ένα φιλί και θα ζούσαμε το παραμύθι με το πριγκιπόπουλο και τη σταχτοπούτα και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Γιατί στα λέω όλα αυτά; Γιατί θέλω να με καταλάβεις. Σε αντίθεση με σένα, δε με νοιάζει να κρυφτώ και ούτε θέλω να νομίζεις ότι είμαι άρρωστη και μένω κολλημένη μαζί σου ενώ σε θεωρώ μαλάκα και σε βρίζω. Στην πραγματικότητα, κάθε φορά που σε έβριζα, περίμενα να μου αποδείξεις το αντίθετο, ακόμη και τώρα υπάρχει μια φωνή μέσα μου που μου λέει "μπορεί πραγματκά να σ΄αγαπάει, μίλησέ του, δώστου μια τελευταία ευκαιρία να σου ανοιχτεί". Όμως ξέρεις κάτι; Δε θέλω να παίξεις άλλο παιχνίδι μαζί μου, δε θέλω να σε μισήσω. Όχι ότι μπορώ να σου κάνω κάτι, προφανώς και δεν παίρνεις στα σοβαρά τις απειλές μου, είναι αστείες, αλλά θέλω να κρατήσω κάτι όμορφο από σένα. Στεναχωριέμαι που δεν έχω τίποτα δικό σου, μια ζωγραφιά, μια καρδούλα, ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι :p Αλλά έτσι είναι η ζωή. Έχω κι εγώ τις ευθύνες μου για το μεταξύ μας, δε σ΄άφηνα να φύγεις, ποτέ δεν ήθελα να φύγεις, ήθελα μόνο ν αλλάξεις και να μου αποδείξεις έμπρακτα την αγάπη σου. Είναι καιρός να ωριμάσω, ήξερα πολύ καλά που έμπλεκα και πήρα τα ρίσκα μου και πάλι θα τα έπαιρνα, αν κάποιος μου έλεγε ότι είμαι ο έρωτας της ζωής του. Τέρμα ανασφαλής, τέρμα αφελής αλλά και ονειροπόλος, με πολύ μεγάλα όνειρα που δυσκολεύομαι να τα χωρέσω σε ένα μονό κρεβάτι. Θέλω να σου ζητήσω ή να μου πεις όλη την αλήθεια σου ή να μ αφήσεις να προχωρήσω και να μην ξαναεμφανιστείς στη ζωή μου. Μόνο μην παίξεις ξανά μαζί μου, σε παρακαλώ. Δε θέλω τίποτα από σένα, θα έπαιρνα μια αγκαλιά αλλά μόνο αν θες να μου τη δώσεις με την καρδιά σου, δεν έχω διάθεση να στην κλέψω. Και νομίζω ότι μου αξίζει μια συγγνώμη. Ξεκίνησε ως εξομολόγηση αποχαιρετισμού και μάλλον κατέληξε σαν μια νέα πρόσκληση...πρόσκληση για αγάπη (μακρια απο το παρελθον μας και τα ασυγχωρητα λαθη που καναμε και οι δυο μα πανω απ ολα εσυ)