Αυτό που το εξομολογούμενο πρόσωπο είναι αρσενικού γένους στην αρχή του κειμένου ( ''στάσιμος'') αλλά στην πορεία γίνεται θηλυκού (''παλαβή''),μόνο εγώ το παρατήρησα?
26.8.2016 | 14:17
Δεν ξερω τι να κανω.
Φετος εδωσα δευτερη χρονια πανελληνιες με το νεο συστημα και παλι δεν εγραψα και πολυ καλα. Και εξαιτιας των αυξομειωσεων των βασεων δεν περασα στο τελος εκει που ηθελα. Δεν ξερω τι να κανω τωρα, ειμαι σε μια πολυ δυσκολη θεση οπου νιωθω οτι δεν θελω για κανεναν λογο να παραμεινω στασιμος. Αυτο το οποιο περιμενουν οι δικοι μου ειναι οτι θα δωσω 100% για ακομα μια χρονια. Ομως επειδη γνωριζω οτι αμα τους το ανακοινωσω αυτο θα πουν να μου πληρωσουν μια ακομα χρονια μαθηματα κτλ, τα λεφτα που θα πανε εκει ειναι πολλα και ακομα εχουν και μ λενε για τα εξοδα των αλλων 2 φορων. Δεν ξερω τι να κανω.. σκεφτομουν να αναζητησω μια προσωρινη επαγγελματικη αποκατασταση ετσι ωστε να μαζεψω λεφτα με στοχο να γραφτω μονος μου του χρονου σε μια καλη ιδιωτικη. Η αληθεια ειναι οτι θα ηθελα να ξαναδωσω τριτη φορα αλλα διχως να το γνωριζει κανεις ετσι ωστε αμα αποτυχω να μν σημαινει τιποτα για κανεναν περα απο μενα, διοτι η πιεση και μονο των δικων μου που θα γνωριζουν οτι θα ειναι η τριτη φορα που θα δινω ειναι ψυχοφθορα.Το κεφαλι μου παει να σπασει. Νιωθω οτι θελω να ξεσπασω.. οτι θελω να βαλω τα κλαματα, αλλα δεν μπορω.Η μητερα μου μου λεει συνεχως για τα ατομα τα οποια εχουν απογοητευτει και στεναχωρηθει εξαιτιας της αποτυχιας μου και νιωθω χαλια. Εγω τα συναισθηματα μου μπορω να τα ελεγχω και να μν δειχνω το ποσο χαλια ειμαι. Αλλα οταν οι αλλοι μου λενε και μου δειχνουν το ποσο στεναχωρημενοι ειναι για κατι το οποιο αμεσα επηρεαζει το δικο μου μελλον ενω το δικο τους ουτε που το ακουμπαει, με συνθλιβει. Ειναι ο,τι χειροτερο μπορουν να μου κανουν αυτο το πραγμα.Δεν ξερω.. πραγματικα, δεν ξερω.Τι πρεπει να κανω; Υπαρχει ενας συγκεκριμενος δρομος που πρεπει να ακολουθησω; Γνωριζω πολυ καλα οτι οι πανελληνιες ειναι ενα σιγουρο αμεσο μελλον, σπουδες, ξενυχτια κτλ και τελος πτυχιο, μεταπτυχιακα και αλλα. Αλλα τι γινεται αμα εγω δν επιθυμω πια να ακολουθησω τον σιγουρο δρομο, τουλαχιστον στα ματια των γονεων μου; Ειμαι παλαβη;Δεν εχω πια την απαντηση σε τιποτα, και νιωθω τον εαυτο μου ενα απεριοριστο κενο. Γιατι να μν μπορεις απλως να προχωρας και στον δρομο να ανακαλυπτεις; Γιατι να πρεπει να ανακαλυψεις για να προχωρησεις; Δ-Ε-Ν Ξ-Ε-Ρ-Ω Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α Π-Ι-Α
2