ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρίν 7 μήνες,περπαντώντας στον δρόμο μου μίλησε ένα παιδί που απλώς κοιτάγαμε ο ένας τον αλλόν...Μου είπε καλημέρα και εγω χαμογέλασα.Στην επόμενη γωνία,σταματάει με το μηχανάκι και μου λέει ''κοπελιά,συγνώμη να σε απασχολήσω λίγο;'' και του απαντάω παρακαλώ..Μου λέει ''σε έχω δεί αρκετές φορές και έχω δεί πως έχεις πολύ όμορφο χαμόγελο και θα ήθελα να μάθω το όνομα της κοπέλας με αυτό το χαμόγελο''.Τον ευχαρίστησα για το κομπλιμέντο,συστηθήκαμε και μου κράταγε το χέρι μετά την χειραψία,δεν το άφηνε...Σε μια φάση μου λέει αν με καθυστερεί απο κάτι και του είπα πως έπρεπε να προλάβω ένα νούμερο σε δημόσια υπηρεσία και ήταν η αλήθεια....Μου είπε εντάξει,πως χάρηκε που με γνώρισε και να χαμογελάω πάντα για να ομορφαίνω την ημέρα.....Ήταν ότι πιο όμορφο μου έχει πει άνδρας!Βέβαια ήταν και πολύ θετικό το γεγονός,πως ήταν σαν αν του έριξα χυλόπιτα (που δεν του έριξα επειδή αν μου ζήταγε το τηλέφωνο,θα του το έδινα αλλά δεν το έκανε) και έφυγε με ένα χαμόγελο και την παραπάνω φράση..Χωρίς κακίες ή νεύρα ή δεν ξέρω τι άλλο...........Και αυτή του η στάση με ψιλοκέρδισε...Τώρα 7 μήνες μετά,αν και συνεχίζουμε να συναντιόμαστε και να χαιρετιόμαστε με ένα νεύμα,ένα χαμόγελο ή μια καλημέρα δεν γίνεται τίποτα άλλο.....Ωραίο παιδί είναι,σχεδόν στην ηλικία μου ίσως και μικρότερος........Επειδή όμως η εργασία του είναι με το μηχανάκι,όταν τον βλέπω και ''μιλάμε'' είναι πάντοτε πάνω σε αυτό και φεύγει...Βέβαια τον έχω δει και 2-3 φορές που θα μπορώ να περιμένω στην άκρη να τελειώσει την δουλειά του και να μιλήσουμε αλλά κωλώνω...Είναι διαφορετικό να σταματήσει κάποιος στην άκρη και να μιλήσεις και διαφορετικό να περιμένεις...Σήμερα τον είδα,αλλά είχε δουλειά και εγω ένιωθα αμήχανα να τον περιμένω,και έτσι έφυγα...Δεν με είδε και αυτός και έτσι ήταν πιο ''εύκολο''....Αλλά θέλω να του μιλήσω και ότι γίνει........Απο την άλλη σκέφτομαι:τον θέλω πραγματικά ή επειδή με πλησίασε και μόνο;;;