ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

παντα ημουν ενα συνεσταλμενο κοριτσι...ελεγαν.απο πολυ μικρη ηλικια ημουν απο τα παιδια που ηθελαν μονο να βοηθουν τους αλλους, ηθελα να χω φιλους, ηθελα να με αγαπανε ολοι συνηθως ομως με αγνοουσαν, με αγνοουσαν παντου στο σχολειο , στη γειτονια , στο δρομο...ειχα φιλες αλλα οταν εβρισκαν κατι καλυτερο με ξεχνουσαν , δεν ημουν ποτε η ψυχη της παρεας...στην τριτη λυκειου γνωρισα τον μεγαλο μου ερωτα...ηταν το πιο δημοφιλη αγορι στο σχολειο,ενιωσα λιγο δημοφιλης και εγω τοτε...μειναμε μαζι 2 χρονια, 2χρονια εισεπραξα μονο κακια απο τα κοριτσια του σχολειου...στα φοιτητικα μου χρονια προσπαθησα να αλλαξω, απ το πρωτο ετος με θυμαμαι να προσπαθω να κανω φιλους να ειμαι κοινωνικη γνωρισα πολλα ατομα αλλα η ιδια ιστορια επαναλαμβανοταν συνεχεια,παντα τους βοηθουσα εσπαγα το κεφαλι μου να βρω λυσεις για τα προβληματα τους δεν με πειραζε ομως οτι αυτοι δεν εκαναν ουτε τα μισα για εμενα... ενιωθα οτι μιλουσα και δεν με ακουγε κανεις! Στο 3ο ετος θυμαμαι δεν ηθελα να βγαινω απο το σπιτι...ολοι τοτε με ελεγαν ξενερωτη ,περνουσα εβδομαδες ολοκλιρες χωρις να βγω και ετσι καταφερα να αποκτησω και κατι αλλο...αγοραφοβια... οταν εβγαινα ενοιωθα οτι θα λιποθιμησω , οτι θα γινω ρεζιλι,δεν αντεχα τον κοσμο,την φασαρια ...εχασα ολους τους φιλους μου και ετσι εχασα και την ορεξη να γνωρισω αλλους... τωρα 24 χρονων, ζω στην πολη που γεννηθηκα,ουτε φιλους εχω, ουτε αγορι, ουτε βγαινω εξω να διασκεδασω αν και μερικες φορες το χω αναγκη... τον τελευταιο καιρο εχω αρχισει να κανω καποιες δραστηριοτητες ,(βεβαια ειχα στο μυαλο μου να κανω πιο πολλα πραγματα αλλα σε μια ομαδα με εγραψαν στα αρχιδια τους και δεν με πηραν ποτε τηλεφωνο ενισχυοντας ετσι την καταθλιψη μου)αλλα δεν εχει αλλαξει τιποτα ...εχω ενα συρματοπλεγμα μπροστα μου , ενα τοιχο που δεν μπορω να σπασω... εχω ξεχασει πως ειναι να εχεις παρεες να βγαινεις ,να γελας ,να μιλας.Προσπαθω πολυ αλλα δεν καταφερνω τιποτα ,φοβαμαι πως θα περασω μια ζωη μεσα στο σπιτι, μαζι με με την καταθλιψη μου,την αγοραφοβια μου ,την απαισιοδοξια μου ,την αντικοινωνικοτητα μου, την χαμηλη αυτοεκτιμηση μου...μονο αυτα μου εχουν απομεινει... δε ζω ρε γαμωτο, εχω την αναγκη να ζησω...*να πω ενα μεγαλο ευχαριστω στη μητερα μου που με ανεχεται και προσπαθει με τον τροπο της να με βοηθησει.