20.9.2016 | 00:37
διάβαζα
τις εξομολογήσεις-ιστορίες και σκέφτομαι πόσο πόνο μπορεί να κρύβει ένας άνθρωπος μέσα του,πόσο σκατά να νιώθει...βλέπω και γνωρίζω ανθρώπους και σκέφτομαι τώρα αυτός ο άνθρωπος πόσο μπορεί να έχει πονέσει στην ζωή του,πόσο μόνος ένιωσε ή δεν ήθελε κανέναν πάρα μόνο έναν και μοναδικό ανθρωπο που τον κάνει και γελάει και τον έχασε...γιατί το αφήνουμε και συμβαίνει και μετά χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο και κλαίμε...γιατί καταλαβαίνουμε μετά τι ήταν αυτός ο άνθρωπος για εμάς, τότε τι μας εμποδίζει να το καταλάβουμε; ο εγωισμός μας; η σκέψη μας ότι αυτός ο άνθρωπος δεν θα μας αφήσει ποτέ, δηλαδη τον έχουμε δεδομένο;τα θέλω μας τα οποία δεν τον συμπεριλαμβάνουν τώρα, αλλά αργότερα; και ύστερα γιατί δεν κάνουμε κάτι για να τον ξαναφέρουμε στη ζωή μας,αφού συνειδητοποιήσουμε πρώτα οτί τον θέλουμε και τον αγαπάμε πραγματικά.ίσως γιατί σκεφτόμαστε ότι δεν θα γυρίσει ή δεν θέλουμε να ενοχλήσουμε ή μην φάμε την αλήθεια στην μούρη μας και αυτό πονέσει; όπως και να έχει μια προσπάθεια δεν βλάπτει..τι είχαμε τι χάσαμε...