ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

την εξομολόγηση με τους αιώνιους φοιτητές, μου δημιουργήθηκε μια απορία. Η προσωπική μου εμπειρία έχει να κάνει με το ότι την είχα παρατήσει 4 χρόνια, έκανα αυτό που ήθελα και τώρα γύρισα να πάρω το κ@λ@χαρτο μιας σχολής που μισησα (γονείς-σταθερή δουλειά-στερεότυπα τύπου ΝΑΙ στο δάσκαλο ΟΧΙ στις θεατρικές σπουδές ο λόγος που κατεληξα στη σχολή). Είμαι 8ο έτος, έδωσα 20, μου μένουν 2 τελευταία αυριο και έχω 13/13 που έχουν βγει ως τώρα (δε ξέρω πως τα κατάφερα, δουλεύω παράλληλα).Εμείς που κλέψαμε υποτιθεται τη θέση από έναν άλλον που του άρεσε το αντικείμενο- γιατί ειπώθηκε και αυτό- εχεις σκεφτεί ρε φιλε ποσο ψυχοφθόρο ειναι να θες να πας να γίνεις επαγγελματίας και κάθε μέρα να συνειδητοποιείς ότι δε το κάνεις με χαρα και να φοβάσαι ότι δε θα κάνεις σωστά τη δουλειά σου;. Ξέρεις ρε φίλε πόσος κόσμος παρατά γι΄αυτό το λόγο της σπουδές του;.Προσωπικά, στα 26 μου, το είδα με την προοπτική να ανοιχτούν πόρτες, έχοντας το πτυχίο αυτό (πχ ένα καλό μεταπτυχιακό σε συγγενικό τομέα). Αυτή τη στιγμή παλεύω με θηρία και προβλήματα ωστε το Σεπτέμβρη να δώσω μια χαρά την οποία οι γονείς μου αξίζουν (ημουν ετοιμη να τα παρατήσω κάποτε). Πόσο αιώνια-τεμπέλα με κάνει ολο αυτό;