ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παλιά όταν ήμουν έφηβος 13-14 χρονών, είχα γράψει ένα σχόλιο σε ένα βίντεο στο Youtube, σε ένα τραγούδι. Πριν 2 μέρες το διάβασα τυχαία, μετά από 17 σχεδόν χρόνια. Στην αρχή δεν κατάλαβα αμέσως πως ήμουν εγώ αυτός (δηλαδή "ήμουν" επειδή πλέον άλλαξα αρκετά από τότε) όμως θυμήθηκα πως εκείνο τον καιρό άφηνα σχόλια και είπα σπάσα πλάκα να είμαι εγώ αυτός". Με κυρίευσε μία απίστευτη νοσταλγία για το τότε, όχι σαν εποχή (που ήταν η καρδιά οικονομικής κρίσης) αλλά για το πως έβλεπα τότε τον κόσμο, πόσο αισιόδοξα και γεμάτος ανυπομονησία να τελειώσω το σχολείο και να ξεκινήσω ταξίδια μεγάλα και μακρινά. Διάβασα μερικά μου σχόλια και επισκέφτηκα ένα ξεχασμένο ως τότε προφίλ μου στο φβ (που για κάποιο περίεργο λόγο το φβ ακόμα διατηρούσε ενεργό και ας μην μπήκα καθόλου από τότε) και επειδή ο κωδικός μου ήταν πάντα ο ίδιος, διάβασα συνομιλίες του τότε 14χρονου εαυτού μου με συνομήλικες κοπέλες, αγάπες που δεν στέριωσαν και ο χρόνος ή η απόσταση τις νίκησε, και φιλίες που αφέθηκαν να σκουριάσουν. Μπήκα στον πειρασμό να στείλω μήνυμα σε μία κοπέλα με την οποία τότε είχαμε κάτι σαν σχέση εξ αποστάσεως χωρίς καν να βρεθούμε ποτέ , απλά μιλούσαμε όλη την ημέρα και κάναμε όνειρα για το μέλλον μας (φαντάζομαι τότε με την εγκαθίδρυση των σόσιαλ στις ανθρώπινες σχέσεις, όλοι είχαν/έζησαν έστω κάτι παρόμοιο) , απλά να δω πως είναι, αν την έπιασε ποτέ νοσταλγία και ξαναμπήκε να θυμηθεί τα παλιά. Της έστειλα ένα μήνυμα αρκετά μεγάλο τύπο "με θυμάσαι; είμαι ο τάδε που το 2008 μιλούσαμε" και μετά από 2 ώρες είδα πως "Διαβάστηκε" και αυτό έκανε την καρδιά μου να χτυπάει ακόμα και αν δεν μίλησα καθόλου μαζί της επί πόσα χρόνια, οι εφηβικοί έρωτες είναι οι πιο δυνατοί και αξέχαστοι. Μου απάντησε "Λυπάμαι αλλά δεν σε θυμάμαι καθόλου" και μετά με έκανε και μπλοκ. Η κοπέλα με την οποία επί 1 ολόκληρη σχολική χρονιά την είχα θεοποιήσει και ανυπομονούσα να μαζέψω χρήματα για να πάω να την δω. Απομυθοποιήθηκε σε 1 λεπτό η νοσταλγία μου. Κατάλαβα πως ωραιοποίησα κάτι στο οποίο ένιωθα την ανάγκη να "πιαστώ" , σαν άγκυρα καραβιού αλλά ταυτόχρονα και σαν αερόστατο που σε ανυψώνει σε ονειρικούς τόπους φαντασίας (όπως η Χώρα του Ποτέ) και κανένα κοσμοιστορικό κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι, άγχος, μιζέρια, φτώχεια, δεν σε αγγίζουν. Ήταν γλυκόπικρο το ταξίδι ανάμνησης.