ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παλιά με έθλιβε αφάνταστα ότι οι άνθρωποι που έχουν περισσότερη ανάγκη σε αυτή τη ζωή είναι αυτοί που δεν λαμβάνουν όσα χρειάζονται. Σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής τους. Πλέον το έχω αποδεχτεί αν και νιώθω μια ελάχιστη λύπη κάπου-κάπου. Φυσικά και ξέρω ότι υπάρχει και η προσωπική προσπάθεια για κάθε πράγμα που θέλουμε να έχουμε αλλά αν επιθυμούμε να είμαστε ρεαλιστές η προσπάθεια αυτή δεν αρκεί. Ο μύθος του αυτοδημιούργητου κι επιτυχημένου δεν ισχύει τόσο πολύ αν δεν υπάρχει κάποιος να σε βοηθήσει ή αν η τύχη δεν σου φερθεί ευνοϊκά. Μεγαλώνοντας διαπίστωσα ότι η ζωή του καθενός είναι σαν τις πολιτικές ιδέες. Όσοι πιστεύουν στην ουτοπία, σε έναν καλύτερο κόσμο, σε ισότητα, σε ελευθερία, σε ίσες ευκαιρίες, όταν πάνε να εφαρμόσουν αυτές τις ιδέες τους δεν τα καταφέρνουν. Μια ζωή κυνηγούν το ανέφικτο τελικά. Ο κόσμος χρειάζεται τον χαμένο όπως και τον νικητή. Ο κόσμος εξελίσσεται και προχωρά με τους άλλους, τους ''ρεαλιστές'', τους πιο άτεγκτους. Ο κόσμος προχωρά με διαχωρισμούς και αδικίες, με αυτούς που θα προχωρήσουν και αυτούς που θα μείνουν πίσω. Δεν θα ευτυχήσουν όλοι. Δεν λέω ότι φταίει η κοινωνία για όλες τις προσωπικές αποτυχίες των ανθρώπων, όποιος κάνει μια τέτοια ανάγνωση θα είναι πολύ επιδερμική. Έτσι είναι ο κόσμος όμως. Από κατασκευής του. Διαχωριστικός. Σε losers και winners. Πόσοι άνθρωποι ας πούμε με πλαστά δικαιολογητικά παίρνουν βοηθήματα που δεν δικαιούνται. Ή κάνουν οτιδήποτε με αυτό τον τρόπο. Διαχρονικό θέμα. Ναι εντάξει κάποτε τους ανακαλύπτουν. Μετά από χρόνια συνήθως. Όσοι άνθρωποι όμως έχουν πραγματικά ανάγκη τότε η γραφειοκρατία θα σταθεί αμείλικτη μπροστά τους. και δεν θα καταφέρουν να βοηθηθούν εκτός σπανίων εξαιρέσεων. Το ψέμα είναι πιο λειτουργικό σε αυτή τη ζωή. Πάντα. Απλώς συμβαίνει. Όποιος θέλει να είναι ρεαλιστής οφείλει να το παραδεχτεί αυτό. Οι υπόλοιποι (συνήθως βολεμένοι στα πάντα) θα κάνουν τη σκέψη ''α, οι αποτυχημένοι που δεν τα καταφέρανε όπως εμείς γκρινιάζουν επειδή δεν έχουν τις ικανότητες να έχουν όσα θέλουν'' και θα γελούν χαιρέκακα. Κι όμως όλοι μέσα τους ξέρουν ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι. Το ίδιο και στις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι δομημένο έτσι το όλο πράγμα που όσοι έχουν πραγματική ανάγκη για συντροφικότητα ε, ποτέ δεν θα την έχουν. Πάντα θα έχουν ανθρώπους γύρω τους όσοι ευαγγελίζονται την ξεπέτα κι όχι τον έρωτα. Κι εδώ ελάχιστες εξαιρέσεις. Στον έρωτα νικάει αυτός που θα δαμάσει κι όχι αυτός που θα αγκαλιάσει. Δυστυχώς αντιμετωπίζεται σαν παιχνίδι επιβολής κι εξουσίας. Δεν δείχνει να έχει χώρο για συναισθηματίες. Ακόμα και οι άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι άλλαξαν τα πράγματα στην εποχή μας κι ακολουθούν αυτές τις αλλαγές και συμφωνούν, όσοι ας πούμε υποστηρίζουν πως πρέπει να χτιστούν νέα είδη σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους, να καταπατηθούν τα πατριαρχικά στερεότυπα κι ένα σωρό άλλα πράγματα, βλέπουμε ότι κι αυτοί οι άνθρωποι πέφτουν συνέχεια πάνω σε λάθος περιπτώσεις, λάθος γνωριμίες, μπλέκουν σε λάθος καταστάσεις. Αυτό συμβαίνει επειδή αρκετοί από τους ανθρώπους που προσεγγίζουν τους άλλους ερωτικά κι έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν μια άνετη ζωή στο ταίρι τους, συνήθως έχουν τον παλιακό τρόπο σκέψης, η ζήλεια, η κτητικότητα, ο εγωισμός και πολλά άλλα αρνητικά είναι στην πρώτη γραμμή της σκέψης και της δράσης τους μέσα στη σχέση. Κι έτσι έρχεται η καταπίεση και η αναζήτηση του σπασίματος των δεσμών από το άλλο άτομο, ο χωρισμός ή η προσπάθεια χωρισμού. Τα ηνία του κόσμου και των ανθρώπινων σχέσεων μέσα σε αυτόν τα κρατούν οι άνθρωποι που έχουν τον παλιό τρόπο σκέψης, της επιβολής κσι της ικανοποίησης του εγώ τους σε όλους τους τομείς. Οι άνθρωποι που έχουν μια πιο ελεύθερη και ας μου επιτραπεί να πω και πιο τρυφερή σκέψη δεν έχουν τη δυνατότητα να ελιχθούν στη ζωή, να επιτύχουν. Σπάνια επίσης ευημερούν οικονομικά με αυτό τον τρόπο σκέψης γιατί αυτός τους μπαίνει ως εμπόδιο. Τους νικάει η σκληρότητα των άλλων. Πιστεύουν απλώς σε μια ουτοπία που όμως ποτέ δεν θα γίνει πραγματικότητα. Γι' αυτό το συνέδεσα παραπάνω και με τις πολιτικές ιδέες αυτών των ανθρώπων. Σε όλα αυτά φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις που ως γνωστόν τι κάνουν; Επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Μακάρι κάποτε να ανατραπεί αυτός και να υπάρξει ευτυχία (ή έστω μικρές στιγμές αυτής) για όλες και όλους. Αλλά τότε θα έχει γκρεμιστεί ο κόσμος όπως τον ξέρουμε κι όπως -δυστυχώς-τον αποδεχόμαστε.