ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Προχθές, απόγευμα Κυριακής,παραβιάστηκε το σπίτι μου.Έβγαλαν τα «μέσα-έξω» και πήραν ό,τι βρήκαν...Όταν μου το τηλεφώνησαν, μου «λύθηκαν» τα γόνατα...Μετά, μέχρι να φτάσω στο σπίτι, δεν ένιωθα τίποτα, προσπαθούσα μόνο να φανταστώ τι θα είχαν πάρει. Διαπίστωσα, ότι από όλα τα πράγματα που είχα στο σπίτι μου, για δυό-τρια αντικείμενα μ ένοιαζε αληθινά....Μετά, όταν είχα μαζέψει τον «χαμό» και είχα απογράψει την καταστροφή, διαπίστωσα το πόσο μάτιαο είναι να αποθηκεύεις, να μαζεύεις ανικείμενα, νομίζοντας ότι αυτά που «έχεις» σε κάνουν να υπάρχεις.Όμως, όσο πολύτιμο να είναι κάτι, δεν είναι αυτό που σε καθορίζει....Τι είσαι χωρίς τα πράγματα γύρω σου; ....Τα πήραν όλα, και εγώ στεναχωρήθηκα πολύ για αντικείμενα που συμβόλιζαν κάτι, για άλλα που ανήκαν στην οικογένεια χρόνια πολλά...η φιλντισένια βελονοθήκη της προγιαγιάς, ας πούμε, ή το αγαπημένο δαχτυλίδι που με λαχτάρα είχα αγοράσει...Ξημέρωσε όμως η επόμενη μέρα, και η ζωή είναι παρούσα παντού γύρω μου- και μου ζητάει να προχωρήσω ήδη παρακάτω....Ίσως δεν μας χρειάζονται όλα όσα νομίζουμε ότι έχουμε..Ίσως μας χρειάζονται μόνο αναμνήσεις ζωής κι αγαπημένοι άνθρωποι να τις μοιραζόμαστε.....