ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιωθω μια απεραντη ανια κ μοναξια. Ολα μονοχρωμα, μια ευθεια γραμμη. Νιωθω την απορριψη απο τους γυρω μου. Κανεις δε μπορει να μου δωσει λιγη σημασια κ αγαπη. Ολοι θελουν μονο κατι εφημερο ή ουτε κ αυτο. Βαριεμαι να βγω απο το σπιτι. Γενικα ειναι μια μεταβατικη περιοδος για εμενα, τελιωνει η σχολη, δε ξερω αν θα γυρισω πισω στο πατρικο μου, εαν ομως θελω να παραμεινω στην αθηνα θα πρεπει να βρω δουλεια κ πως να συντηρησεις σπιτι με 300 ευρω τον μηνα. Επισης, προσπαθω να βρω καποιο καλο μεταπτυχιακο στη χωρα μας ή στο εξωτερικο, με χαμηλα διδακτρα κ το διαδυκτιο το μονο που κανει ειναι να με χαονει. Μπρος γκρεμος κ πισω ρεμα κ ουτε ενας ανθρωπος να συζητησω τις ανησυχιες μου, να με αγκαλιασει κ να μου πει πως ολα θα πανε καλα. Να ελαφρυνει λιγο το βαρος που εχω μεσα μου. Επισης, δεν μπορω να γυρισω πισω στο μερος οπου μεγαλωσα γτ ειμαι γκει κοπελα κ εδω ειτε δεν υπαρχουν ειτε ειναι στη ντουλαπα, οχι οτι στην αθηνα γινεται κατι το συνταρακτικο, αλλα υπαρχουν περισσοτερες εστω επιλογες. Δε νομιζω πως αν ημουν στρειτ θα ηταν πιο ευκολο, κ αυτες οι σχεσεις εχουν προβληματα, οχι βεβαια τοσο μεγαλα, οπως ταμπου, στερεοτυπα κ κρυφτουλι ή απειρα ψυχολογικα. Γενικα, σκατα με φραουλες.