ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω πάρα πολύ άσχημα. Ξέρω τι μου χρειάζεται. Να πάω από Δευτέρα να κλείσω ραντεβού σε δημόσιο ψυχολόγο (γιατί λεφτά για ιδιωτικό δεν έχω, είμαι φτωχός), να περιμένω μέρες ολόκληρες μέχρι να οριστεί το ραντεβού εξαιτίας της γραφειοκρατίας του Δημοσίου, κι όταν έρθει η πολυπόθητη μέρα (αν δεν έχει ξαναγίνει καραντίνα) να πάω στο γραφείο του δημόσιου ψυχολόγου (όπου δικαιούσαι μόνο τέσσερις επισκέψεις εξαιτίας του ότι είναι δωρεάν), να πω για τη μοναξιά μου κι όσα με απασχολούν, να κάνω μίνι ψυχοθεραπεία, να με οπλίσει με θάρρος ο ψυχολόγος, ''βγες, μίλα, προσέγγισε, δυνάμωσε, διεκδίκησε, μη ντρέπεσαι γι' αυτό που είσαι, βελτιώσου, μάθε από τα λάθη σου και μην τα επαναλάβεις'', να βγω έξω από το γραφείο και να ξανα-απορρίπτομαι. Ειδικά στις συνθήκες που ζούμε. Που οι συνθήκες που ζούμε δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο εμάς που από πάντα ήμασταν εσωστρεφείς. Απλώς τώρα μας πήρε ο διάολος και μας σήκωσε, μια και καλή. Δυστυχώς. Και φτου κι απ' την αρχή. Γιατί έκανα και παλιότερα επίσκεψη σε ψυχολόγο, πριν δεκαεννέα χρόνια. Τεράστια επιτυχία.Όπως παλιά στο σχολείο. Έκαναν φασαρία οι άλλοι, τιμωρούμασταν κι εμείς οι ήσυχοι. Κάποιες φορές συνέβαινε. Το θυμάστε αυτό; Που μας έλεγαν οι καθηγητές '' γιατί δεν καρφώνετε τον συμμαθητή σας που κάνει φασαρία, είστε συνυπεύθυνοι κι εσείς''. Και οι συμμαθητές μας, μάς έλεγαν: ''Αν με καρφώσεις, θα σε...'' Ή ''μα θα γίνεις καρφί ρε;''. Έτσι είναι η ζωή για εμένα που είμαι μόνος. Αναζητώ την αγάπη, δεν με ενδιαφέρει η εμφάνιση, ούτε κρίνω τους άλλους από την οικονομική τους κατάσταση ή οτιδήποτε ρηχό και μου λένε '' μα είναι δυνατόν; αποκλείεται να το εννοείς αυτό. Όποιος λέει κάτι τέτοιο λέει ψέματα''Ή μου λένε ότι έχω απαιτήσεις και δικαιωματισμό. Τι απαιτήσεις έχω; Κι από ποιόν; Και τι δικαιωματισμό; Από τον ολομόναχο εαυτό μου; Μόνος μου φεύγω το πρωί, μόνος μου γυρνάω το βράδυ. Ακόμα και διαδικτυακά που επιχείρησα να γνωρίσω άτομα λίγο παλιότερα, πάλι τίποτα. Μου συμβαίνει ό,τι κι έξω στη ζωή. Τα λέμε μέχρι που σταματάμε. Χωρίς να 'χει συμβεί κάτι. Ανταλλαγή mail κι από κάποιο σημείο και μετά τέρμα. Εν τω μεταξύ, πάλι εγώ είμαι ειλικρινής. Στο mail μου έχω ονοματεπώνυμο, κανονικά, τίμιος, μια ζωή τίμιος, και λαμβάνω κάτι μέιλ ξέρω 'γω ''τάδες τάδες12345@ τζι μέιλ τελεία κομ''. Χωρίς ούτε όνομα η άλλη. Κάτι απαντήσεις του στυλ ''ντρέπομαι να σου πω το όνομά μου'' , απαντάω '''εντάξει, κανένα πρόβλημα'', πάντα διαλλακτικός, πάντα ευγενικός, επικοινωνούμε περί ανέμων και υδάτων για λίγο καιρό και μετά τέλος. Και κάτι συμβουλές ''βγες έξω και ζήσε''. Πού ακριβώς να βγω και πού ακριβώς να ζήσω; Κάθε μέρα έξω είμαι, αυτός ο μόνος που βλέπετε έξω να περπατάω, που δεν κοιτάω έντονα για να μην φέρνω γυναίκες (ή άνδρες) σε δύσκολη θέση, που απομακρύνομαι ευγενικά, που κρατάω social distancing εδώ κια χρόνια, από πριν την πανδημία. Έξω όλοι ζευγαρωμένοι είναι. Έτσι δείχνουν. Κι εδώ, λέει, κάποιοι προσαρμόζονται στις εκάστοτε αγγελίες και στέλνουν σε πολλές με πολλούς λογαριασμούς. Εγώ τίμιος, από ένα μέιλ στέλνω, με το ονοματεπώνυμό μου, και δε με φτάνει η μοναξιά μου, έλαβα και υβριστικά μέιλ κιόλας. Επικοινωνία με άτομα μέσω επαρχίας λόγω διαδικτύου, εντάξει, καλό είναι, αλλά αν δεν συναντηθείς ποτέ με κάποια ή κάποιον, τότε ποιό το νόημα; Τέλος πάντων. Δεν έχω καθόλου κουράγιο πραγματικά.Κλείνω σχόλια, δε θέλω ύβρεις, θέλω αγκαλιά. Ναι, μια αγκαλιά θέλω.