ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σας! Με συγχωρείτε που δεν θα σας συστηθώ, μα θα ένιωθα καλύτερα αν ότι έγραφα ήταν εντελώς ανώνυμο.Το θέμα μου -από ότι γράφει και ο τίτλος- αφορά την διατροφή και πιο συγκεκριμένα, την νευρική ανορεξία και την κατάθλιψη που έρχεται ενδεχομένως μετά από μία μεγάλη περίοδο σκληρής δίαιτας.Θα προσπαθήσω να μην πολυλογίσω, για αυτό θα τα πω όσο πιο σύντομα μπορώ. Λοιπόν, πέρσι στις αρχές του καλοκαιριού ζύγιζα 135 κιλά. Ήταν φυσικά μια βασανιστική κατάσταση για μένα, όχι μόνο λόγω της κοινωνικής απομόνωσης που βίωνα, μα κυρίως λόγω του ότι εγώ μισούσα τον εαυτό μου έτσι όπως ήταν. Ήμουν μόλις δεκαοχτώ χρονών και ζύγιζα όσο τρία δεκαοχτάχρονια αγόρια. Έτσι, σε μια κρίση μιας ημέρας ξεκίνησα να ακολουθώ μια δίαιτα. Φυσικά είχα ξεκινήσει και άλλες φορές δίαιτα στην ζωή μου, μα συνήθως τις εγκατέλειπα εντός ολίγων ημερών. Και έτσι πίστεψα εν μέρει πως θα γινόταν και εκείνη την φορά. Αφού σταμάτησα να τρώω πολύ και γενικώς σκατολοίδια, άρχισα κιόλας να περπατάω. Στην αρχή ήταν μία ώρα την ημέρα, μερικές φορές την εβδομάδα. Καθώς περνούσαν οι μέρες όμως οι ώρες που περπατούσα αυξάνονταν και το φαί μειωνόταν. Εκεί που πίστευα πως θα τα παρατούσα για μια ακόμη φορά, έφτασα σε ένα σημείο να περπατάω πέντε ολόκληρες ώρες και να τρώω μόνο ένα τοστ με τυρί το μεσημέρι και ένα γιαούρτι το βράδυ. Τα αποτελέσματα, εννοείται πως ήταν επιθυμητά. Σε λίγο από δύο μήνες θα πρέπει να είχα χάσει 15-20 κιλά. Και έτσι συνέχισα την "υγιεινή", μα εντελώς ανθυγιεινή συνήθεια μου για να καταλήξω μετά από μόλις έξι μήνες να φτάσω τα 70 κιλά με ύψος 1.82. Και προσέχτε, είμαι αγόρι. Φυσικά, σε αυτό το σημείο ένιωθα πλέον κουρασμένος και βασανισμένος, μα δεν μπορούσα πλέον να σταματήσω. Συνέχιζα να πιέζω τον εαυτό μου ασυνείδητα, με αποτέλεσμα να πονάω και όλος αυτός ο πόνος να μετατραπεί σε απομόνωση, μίσος προς τους γύρω μου και μια βασανιστική κατάθλιψη που μου έτρωγε την ψυχή. Ήμουν κλεισμένος στο δωμάτιο μου για ημέρες και είχα χαθεί εντελώς από όλους τους φίλους και τους γνωστούς μου. Ο μόνος λόγος που έβγαινα πια έξω, ήταν φυσικά για να περπατήσω. Κάθε μέρα, ότι καιρό και αν είχε. Δεν πάει να ήταν Χριστούγεννα, τα γεννέθλια μου ή η κηδεία της γιαγιάς μου; εγώ τα παρατούσα όλα και περπατούσα με τις ώρες. Δεν πάει επίσης να έβρεχε, να χιόνιζε, να έριχνε χαλάζι; Συνέχιζα. Πολλές φορές μάλιστα γυρνούσα και ήταν τόσο παγωμένα τα χέρια μου που δεν μπορούσα να στρίψω το κλειδί στην κλειδαριά. Και φυσικά, όλη αυτή η ατέλειωτη καταπόνηση έφερνε όλο και περισσότερο πόνο μέσα μου. Μαζί με την απώλεια άλλον 9 κιλών, ήρθε και η απόλυτη κατάθλιψη. Το μίσος για τον εαυτό μου, τα δακρύβρεχτα παράπονα στα θεία για ότι μου πήγαινε στραβά και φυσικά, οι σκέψεις για αυτοκτονία. Λοιπόν, ξέρω πως σας κούρασα μέχρι τώρα, μα ήθελα να περιγράψω όσο καλύτερα μπορούσα την κατάσταση που πέρασα, για να καταλάβετε και εσείς περί τίνος πρόκειται. Τώρα βρίσκομαι σε ένα πολύ καλύτερο σημείο και άρχισαν όλα να χαλαρώνουν. Αύξησα την ημερήσια κατανάλωση τροφής μου και μείωσα το περπάτημα μου. Παρ όλα αυτά, δεν το σταμάτησα ακόμα και συνεχίζω να περπατάω κάθε μέρα περίπου τρείς με τέσσερις ώρες και όσο για το φαί έφτασε πια να είναι μερικές φέτες ψωμί, τοστ, κοτόπουλο και ψάρι, ένα φρούτο και μερικά παξιμάδια με τυρί. Ωστόσο, ακόμη πονάω πραγματικά όταν βλέπω πως πήρα μερικά γραμμάρια από μέρα σε μέρα (μιας και συνεχίζω να ζυγίζομαι κάθε μέρα, όπως συνήθιζα στην δίαιτα) .Το πρόβλημα μου είναι πως δεν ξέρω πως να βάλω την ζωή μου σε ένα φυσιολογικό επίπεδο, χωρίς όμως να χάσω όσα κέρδισα καταπονώντας τον εαυτό μου τόσο καιρό. Κοινώς, πως μπορώ να διατηρήσω τα κιλά μου, δίχως να ταλαιπωρώ τόσο τον εαυτό μου; Να σημειώσω πως τώρα είμαι 66 κιλά. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να ξαναπαχύνω, θα είναι μια τεράστια καταστροφή για μένα. Ωστόσο, έχω αρχίσει να νιώθω τα αποτελέσματα της καθημερινής μου κούρασης όλο και πιο έντονα... Τι πρέπει λοιπόν να κάνω;Ευχαριστώ που με ακούσατε, αγαπημένοι μου φίλοι. Θα ήθελα να μου πείτε την γνώμη σας και συγγνώμη αν σας κούρασα.