ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 36 χρονών και αντι να είμαι σε μια φάση όπως οι περισσότερες στην ηλικά μου κοπέλες δηλαδη παντρεμενη κ με κανένα παιδάκι εγώ ακόμα παιδεύομαι και απογοητεύομαι με τον καθενα,κανένας σωστός,κανένας αρκετός για να πώ ότι είμαι ενταξει.Είμαι ακόμη κολλημένη με τον πρώην μου το παραδέχομαι,και ας με εφτασε στο αμην για να τον χωρίσω,και τώρα τι είναι καλύτερα έτσι,όχι δεν μπορώ άλλο,κουράστηκα να προσπαθώ,θέλω να βρώ λιμάνι να αράξω,να γαληνέψει η ψυχή μου.Όσο όμως ακόμα σκέφτομαι τον πρώην μου και όσο τον συγκρίνω με τον καθένα που γνωρίζω δεν πρόκειται πραγματικά ποτέ να αφεθώ σε εναν αλλο ανθρωπο και να πω εδώ είμαι,νόμιζα οτι θα γνωρίσω καποιον αλλο και θα το ξεχάσω,δυστυχώς όμως.Όλα γίνονται για κα΄ποιον λόγο,είναι παρηγορητικό αυτό?η φταίει και το μυαλό μας ,οι επιλογες μας και ο τρόπος που χειριζόμαστε καταστάσεις κ ανθρώπους,σίγουρα κ αυτό.Εγω δεν είχα υπομονή και τρωγόμουνα με τα ρούχα μου,είχα μια σχετικά καλή ζωή με τον πρώην μου,είμασταν ετοιμη να παντρευτούμε αλλα εγώ δεν του είχα εμπιστοσύνη,μου είχε δώσει καποια δικαιωματα,αλλα ήμου κ εγώ λίγο υπερβολικη κ ετσι εφτασα εδώ.Μακαρι όλα να πάρουν τον δρόμο τους,σίγουρα δεν μπορώ να εχω την ζωή που είχα πρίν,όμως μπορώ να φτιάξω μια άλλη,μπορώ,όλα γίνονται,είναι μια δύσκολη φάση,όλα θα τελειωσουν.