ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φοβάμαι..... Ντρέπομαι...... Βαριέμαι...... Κουράστηκα. Βρες μου κάτι θετικό που συμβαίνει στην καθημερινότητα μου και θα σου δώσω συγχαρητίρια! Ναι είμαι 26 χρονών. Δεν θα έπρεπε να φοβάμαι την ζωή. Είναι μπροστά μου... Ναι, για πάμε. Ελλάδα του 2016 έχω τρομερές ευκαιρίες!!! Σπούδασα που ήθελε η μαμά και ο μπαμπάς. Ναι. Και εγώ ήθελα. Μου άρεσε η μόρφωση. Είχα όμορφα σχέδια. Αλλά φοβάμαι πως η χώρα μου δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτά με επιτυχιά και για αυτό ντρέπομαι. Ντρέπομαι που πρέπει να φύγω. Να κυνηγήσω μια ζωή. Γιατί είμαι ακόμα μικρή, έτσι δεν είπαμε; Να έχω εισόδημα να πατήσω στα πόδια μου να κάνω οικογένεια. Φυσικά. Αυτό θέλω, με αξιοπρέπεια και όχι να με ποδοπατάνε για 500 ευρώ (συγνώμη Έλληνα εργοδότη θα έρθει κάποιος που αρκείται στα ψίχουλα "αγάπης" που θα του προσφέρεις αλλά δεν θα είμαι εγώ).Βαρέθηκα να αρκούμαι στα λίγα. Βαριέμαι πλέον το έξω. Δεν μου κάνει αίσθηση να βγω για "ποτάρες" τα βράδια στο γκάζι και στην παραλιακή. Βαρέθηκα τις δηθενιές και τα ξεσαλώματα. Δεν έχει νόημα να χαλάω το 10 ευρό που μου έδωσε ο μπαμπάς μου χαρτζιλίκι (έλα κράξε εσύ που δουλεύεις και δεν τα έφαγες ποτέ από τον μπαμπά και την μαμά) για να το πιώ σε καφεδάκι. Όχι. Θα κάτσω μέσα, μπροστά στην οθονούλα μου που ευτυχώς έχω και αυτή και περνάει η βαρετή μου η ώρα και θα το φυλάξω για κάτι άλλο. Κουράστηκα να γκρινιάζω γιατί δεν περνάω καλά. Ξέρω ότι άμα δε σ'αρέσει κάτι στη ζωή σου κάνεις κάτι και το αλλάζεις. Ναι. Αυτό θα κάνω. Έχω σχέδιο εγώ. Απλά μ'αρέσει να κλαίγομαι. Έτσι είναι. Γιατί όλα είναι τέλεια. Δικό μου πρέπει να είναι το πρόβλημα...