ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είστε η παρέα μου παιδιά... Κάθε φορά που νιώθω αρνητικά σας γράφω και νιώθω πολύ ευγνώμων που υπάρχει αυτή η σελίδα , γιατί δεν έχω φίλους να μιλήσω.Αυτή τη φορά γράφω διότι νιώθω σαν να έχω μια παραίτηση από τη ζωή. Δεν ξέρω που πηγαίνω. Είμαι 24 έχω πάρει πτυχίο εδώ και δύο χρόνια όμως δουλευω ως πωλήτρια μια δουλειά που σιχαίνομαι. Μένω με τους γονείς μου κάτι που δεν θέλω πια. Αλλά αντί όλα αυτά να με ωθήσουν στο να κάνω κάτι για να φύγω κ να κάνω μια νέα αρχή, εγώ μένω απαθής κ νιώθω ότι δεν υπάρχει τίποτα να κάνω... Νιώθω να με ρουφάει όλο αυτό κ όσο περνάει ο καιρός όλο κ πιο πολύ ζω στον αυτόματο πιλότο. Προσπαθώ. Όμως νιώθω να μαραζώνω κ να χάνω τα ομορφότερα μου χρόνια βουτηγμένη στη μοναξιά τη μιζέρια κ τη στεναχώρια...Είναι κάποιος άλλος σε παρόμοια κατάσταση ή έχει περάσει; πώς το ξεπέρασε;Σας ευχαριστώ αν το διαβάσατε μέχρι τέλους.Καληνύχτα, φίλοι μου.