ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν 6 μήνες περίπου μετακόμισα πολύ μακριά από το πατρικό μου - εντός Ελλάδος αλλά πιο μακριά δεν γινόταν και η απόσταση καλύπτεται μόνο αεροπορικώς- για το λόγο ότι μετά από ένα χρόνο ανεργίας είχα τεράστια ανάγκη, ηθική κυρίως, να εργαστώ. Θέσεις εργασίας στην μικρή επαρχιακή πόλη από την οποία κατάγομαι πραγματικά δεν υπήρχαν ούτε καν με βίσμα που λένε... Εδώ έχω βρει εργασία στο αντικείμενο σπουδών μου, οι συνθήκες δεν είναι και τόσο ευνοϊκές ούτε ο μισθός επαρκεί για να συντηρούμαι μόνη αλλά υπάρχουν προοπτικές εξέλιξης. Δεν είχα έτοιμη πρόταση εργασίας αλλά αγωνίστηκα μόνη μου πόρτα πόρτα για να βρω τη δουλειά που έχω τώρα. Έτσι πέρασα από πολλά στάδια. Στην αρχή αγωνία, απογοητεύσεις, μετά εξάντληση ψυχολογική και σωματική, έπειτα χαρά και ικανοποίηση που τελικά τα κατάφερα καλούτσικα ολομόναχη σε ξένο τόπο.Πλέον αυτό το ολομόναχη με ματώνει. Μου λείπουν πάρα πολύ η οικογένειά μου, οι άνθρωποί μου. Παρότι έχω κάνει παρέες γιατί θέμα κοινωνικότητας δεν έχω, υπάρχει ένα τεράστιο κενό μέσα μου γιατί δεν έχω κανέναν δικό μου άνθρωπο. Δεν έχω κανέναν δικό μου άνθρωπο να μου χαμογελάσει, να με πάρει μια αγκαλιά στις μαύρες μου. Τρώω πάντα μόνη, πραγματικά πικρό το ψωμί της μοναξιάς. Δεν 'εχω κανέναν που να με γνωρίζει καλά για να πω τις στεναχώριες μου γιατί οι άνθρωποι μου είναι μακριά και προσποιούμαι πάντα την χαρούμενη για να μη αγωνιούν ακόμη περισσότερο, άλλωστε αγωνιούν ακόμη κ που προσποιούμαι.Δεν θα άλλαζε κάτι αν είχα μια γερή φιλία εδώ που είμαι γιατί για μένα το κενό των γονιών μου και των αδερφών μου δεν μπορεί να το αναπληρώσει καμιά φιλία. Μη με πείτε μαμόθρεφτο. Πραγματικά δεν είμαι. Από τα 18 δεν μένω με τους γονείς μου και τώρα είμαι 27. Δεν θέλω με τίποτα να μένω μαζί τους σαν νέα κι εγώ, δεν με νοιάζει να κάνω 1 μήνα να τους δω αλλά θέλω να τους νιώθω κοντά μου. Ότι μπορώ να τους έχω δίπλα μου όποτε παραστεί ανάγκη.Μη μου πείτε για ερωτική σχέση που πιθανόν να απάλυνε τη μοναξιά μου. Ούτε αυτή η περίπτωση μπορεί να συμβεί για λόγους υγείας, ελπίζω πρόσκαιρους αλλά δεν έχει σημασία.. Δεν θέλω άλλωστε να βασιστώ σε υποθέσεις τύπου "αν είχα σχέση δεν θα αποζητούσα τους γονεις μου κλπ.."Στο κυρίως πιάτο.. Το δίλημμά μου είναι το εξής...Συνεχίζω εδώ που είμαι, να εργάζομαι και να νιώθω χρήσιμη και ικανή αλλά και να υποφέρω από το κενό της απόστασης από το πατρικό μου και τους ανθρώπους μου? ΉΓυρίζω στην γενέτειρά μου, κοντά στους γονείς μου και τους λοιπούς ανθρώπους μου αλλά άνεργη με ό,τι συνεπάγεται αυτό ψυχολογικά?Μοναξιά ή ανεργία? Ποιο πονάει λιγότερο άραγε ?