2.10.2016 | 15:59
Δίνω πανελλήνιες και νομίζω
Πως ερωτευόμαι κάποιον που μόλις μετακόμισε . Δεν θέλω να μου λείπει και δεν θέλω ποτέ να μου λέιψει περισσότερο. Ώρες ώρες σκέφτομαι να εξαφανιστώ και να μην του ξαναμιλήσω ποτέ και αυτό γιατί φοβάμαι ,αλλά μετά σκέφτομαι πόσο όμορφα με κάνει να νιώθω, πως με καταλαβαίνει, πόσο δείχνει να νοιάζεται και πως με ηρεμεί και γενικά πως το να παίρνεις αποφάσεις με βάση την ανασφάλεια είναι λάθος. Δεν είναι ηλίθιο το να στερήσεις από τον εαυτό σου κάτι από μόνος σου μόνο και μόνο γιατί φοβάσαι να το χάσεις? Προσπάθησα να πιέσω τον εαυτό μου να το κρατήσει σε φιλικό επίπεδο και ξέρω και πως αυτός το ίδιο προσπάθησε αλλά δεν γίνεται. Απλά δεν γίνεται. Είναι υπέροχος άνθρωπος και θα ήθελα πραγματικά να είμαστε μόνο φίλοι, αλλά...Όχι...Οι ορμόνες μου διαφωνουν κατηγορηματικα. Εν τω μεταξύ μου έχει πει πως ανησυχεί πως με αποσπά και καταλαβαίνω οτι αισθάνεται τύψεις αλλά η αλήθεια είναι πως όχι μόνο δεν με αποσπά αλλά κάθε άλλο...Πφφφ τώρα μια φορά η ζημιά έχει γίνει, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να εμπιστευτώ τον εαυτό μου _ γιατί μόνο τον εαυτο του μπορεί να εμπιστεύεται κανείς _πως όταν τελικά πληγωθώ ,θα το χειριστώ μια χαρά. Και ναι πιστεύω πως όντως θα είμαι μια χαρά . Η αλήθεια είναι πως όσο συνεχίζω να μην περιμένω τίποτα από αυτό το άτομο, δεν έχει την δύναμη να με πληγώσει (και τόσο). Κάθε φορά που τον βλέπω εδώ και κάτι μήνες νοητά λέω ¨Αυτή θα είναι η τελευταία φορά¨ και όταν αναφέρει πράγματα που απέχουν από το σήμερα πάνω από 10 μέρες τα κλείνω στην καραντίνα της σκέψης μου ως ¨επίκινδυνα¨. Θα είμαι μια χαρά, θα είναι μια χαρά, όλα θα πάνε μια χαρά. Δεν ξέρω πως, αλλά όλα θα πάνε μια χαρά! Διαλειμμα τέλος τώρα...! ....... Every time just like the last On her ship tied to the mast.......