ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...27 χρονων, μετά απο πάρα πολλες δυσκολίες κατάφερα να χρωστάω 1 μάθημα για πτυχίο που θα το δωσω το φλεβάρη. Έχω χάσει όμως κάθε πίστη στον εαυτό μου. Έχω κλειστεί στο σπίτι και δεν θέλω να βγαίνω παρα μονο για να πηγαίνω σχολή και να παρακολουθώ το μάθημα(που και αυτό ψυχοφθόρο μου ειναι γιατί ειμαι αναμεσα σε πιτσιρικια μονο) . Νιώθω ντροπή να βγω γενικά....ντροπή να παω μια βόλτα με τους φίλους μου, να περπατήσω λίγο στη περιοχή μου να χαζέψω κανενα μαγαζί, να κάνω γυμναστική που την εχω παρατησει ,να διασκεδάσω , να σκεφτώ κάτι άλλο πέρα απο το πώς θα καταφέρω να περάσω το κ***μαθημα και να φυγει επιτελους αυτο το βάρος απο πάνω μου. Επιπλέον, δεν θέλω να βγαινω για να αποφυγω να πεσω πανω σε καμια του σογιού μου και να με αρχισει πάλι στις ερωτησεις '' ακομα δε τελειωσες ...;;;;;''( με ειρωνικο και υποτιμητικο υφος ) .Γενικά νιωθω οτι δεν εχω ζωη αν δε πάρω το πτυχίο γιατί χωρις αυτο δε μπορώ να αρχισω την ασκηση μου και να μπει σε ενα δρομο (καπως) η καθημερινοτητα μου.... Για λεφτα ουτε λογος φυσικα . με συντηρουν προσωρινα οι δικοι μου καλυπτοντας μου τα απολυτως απαραιτητα δηλ φαγητο και στεγη. Κατα τ αλλα εξοδα τυπου καφεδες και τετοια ...ουτε καν. Και αυτο που με ''τρωει'' ειναι , γιατί δεν εχω πια δυναμεις να παλεψω? Γιατι αφου μου χει μεινει 1 μαθημα δεν παιρνω τα πανω μου να πεισμωσω και να παω δυνατη στις επομενες εξετασεις?