ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας. Χθες το βράδυ ανήρτησα την εξομολόγηση με τίτλο “Η ακτινογραφία τής μοναξιάς”. Σάς γράφω απόψε πάλι, αλλά, αυτήν τη φορά, έχω την εντύπωση πως είναι η τελευταία. Κάτι μέσα μου άλλαξε. Μια κοπέλα στα σχόλια ανέφερε, μεταξύ άλλων, πως είναι αμαρτία να μένω στην μοναξιά και να στερώ τον εαυτό μου απ'τη χαρά κι έπειτα από τούς υπόλοιπους ανθρώπους. Γι'αυτό το σχόλιο, θέλω να την ευχαριστήσω προσωπικά και δημόσια (καίτοι ανώνυμα), γιατί κάτι σ'αυτήν την απλή φράση με ξύπνησε. Κοιτάζω γύρω μου στο δωμάτιό μου και δεν βλέπω τίποτα παρά σκοτάδι, δεν ακούω τίποτα παρά σιωπή, απ'το κρύο, μονό τζάμι τής μπαλκονόπορτας δεν φαίνεται τίποτα παρά τσιμεντένιοι τοίχοι και σκουριασμένες κεραίες με φόντο τον γνωστό δεκεμβριάτικο νυχτερινό ουρανό, μισοπνιγμένο στα αρρωστημένα πορτοκαλιά σύννεφα. Αυτό δεν το θέλω για ζωή! Φτάνει η μοναξιά! Δεν θυμάμαι πια γιατί στο διάβολο ξεκίνησε όλο αυτό και δεν έχει νόημα να συνεχίζεται. Φτάνει η μοναξιά, που, με τη γέρικη σοφία της, έχει πνίξει με τούς ρόζους της την αντικειμενικά νεανική μου καρδιά. Δεν είμαι γέρος! Κάποτε, όλους θα μάς αρπάξει το χέρι τού θανάτου κι η ύπαρξή μας θα περάσει σε μια σφαίρα ακατανόητη για μας. Μέχρι εκείνη την αποφράδα ώρα, θέλω να είμαι ζωντανός: να γράψω βιβλία με ιδέες που θα γονιμοποιήσουν μυαλά, να ερωτευτώ και να αγαπήσω όπως δεν έκανα ποτέ πριν στη ζωή μου, να κάνω παιδιά, στα οποία θα προσπαθήσω να εμφυσήσω τον θαυμασμό και την αγάπη για τη ζωή, γι'αυτό το θαύμα τής αναπνοής. Έχω μπροστά μου την μεγαλύτερη πρόκληση που μού έχει γίνει ποτέ. Έχω μπροστά μου το δυσθεώρητο, πικρό βουνό τής μοναξιάς που συσσώρευσα με τα χρόνια πέτρα-πέτρα και με την πίστη μου θα μετακινήσω αυτό το βουνό πάλι πέτρα-πέτρα. Δε θέλω να χάσω ούτε λεπτό από τον χρόνο που μού έχει απομείνει, μετά απο τον μακρύ ύπνο που επέβαλλα κάποτε στον εαυτό μου. Θέλω να ανοίξω την πόρτα στον έρωτα και να νιώσω, να μυρίσω, να γευτώ και να αγγίξω ΟΛΑ όσα τόσο άδικα και τόσο παράλογα αρνήθηκα στον ίδιο μου τον εαυτό, με μια αυταπάρνηση ανεδαφική, ανούσια, χαζοπερήφανη. Η συνειδητή επιλογή τής μοναξιάς ως τρόπος ζωής είναι πνευματικός θάνατος. Το μόνο πράγμα που διαφοροποιεί εμένα από τα άψυχα κούτσουρα, όταν τα θαυμάζω τόσο πολύ σ'ένα γραφικό ποταμάκι, είναι το ότι εγώ, αν θέλω, μπορώ να σηκωθώ και να φύγω και να βρω παρέα- αν μείνω και γίνω ένα με τα κούτσουρα, θα γίνω τόσο αιώνιος όσο κι αυτά- άρα χωρίς ηλικία, άχρονος, άρα νεκρός. Νεκρός δεν είμαι και ούτε θέλω να γίνω σύντομα! ΕΞΩ, λοιπόν, μοναξιά! Raus aus hier! Δεν έχεις κανένα νόημα πια. Τον εαυτό μου τον καλλιέργησα για να τον ευχαριστηθώ μαζί με την σύντροφό μου, για να κάνουμε συζητήσεις που θα ντρόπιαζαν τον Νίτσε και σεξ που θα σήκωνε τον πρώτο Βούδα απ'τον πρώτο του επταήμερο διαλογισμό για να μάς ακούσει. Ναι, λοιπόν. Αυτό είναι το τελικό σύνορο, αυτή είναι η μοναδική απάτητη περιοχή, που μού έδινε κίνητρο να ζω μέχρι σήμερα με τα θέλγητρά της και τις μυστηριώδικες υποσχέσεις της. Θα υποφέρω, θα φοβηθώ, θα λιγοψυχήσω, θα βλαστημήσω αλλά στο τέλος θα σφίξω τα δόντια και θα κάνω κτήμα μου αυτό το αγαθό που τόσο πολύ επικαλείται η ανθρωπότητα ως βάλσαμο στα υπαρξιακά της βάσανα. Θα προσπαθήσω να ανοίξω την ύπαρξή μου για μια ύπαρξη που θα θελήσει να τραβήξει ένα κοινό πεπρωμένο, παλεύοντας μαζί και κωπηλατώντας ενάντια στις άγριες μπόρες που άφθονα μάς προμηθεύει σε κάθε βήμα η ζωή σ'αυτόν τον πλανήτη. Αισθάνομαι φόβο: δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω. Αισθάνομαι δίκαιο θυμό: πρώτα με τον εαυτό μου, με τού οποίου την μέχρι τώρα γκαβωμάρα πρέπει να συμφιλιωθώ- και αισθάνομαι ενθουσιασμό: γιατί επιτέλους βλέπω, σχεδόν το βλέπω με τα μάτια μου μπροστά μου, να διανοίγεται μπρος μου μια άλλη ζωή, με άλλα χρώματα, άλλους ήχους, μια άλλη φωνή κι ένα άλλο χέρι δίπλα σ'ό,τι έχω δικό μου. Αυτό το δικό μου θα το μοιραστώ. Δεν έχω τί άλλο να κάνω. Δεν έχει μείνει κάτι άλλο να κάνω. Είμαι στο μηδέν, άοπλος κι άπειρος, σε όλο αυτό που ξεκινάει. Αν θέλετε να με βοηθήσετε, εσείς όλοι που διαβάζετε τώρα, θεωρήστε πως κάθε άνθρωπος που θα ξαναπεράσει δίπλα σας, θα μπορούσε να είναι εγώ και φερθείτε αναλόγως. Ευχηθείτε μου πολλή και καλή τύχη. - Ένα “εγώ” που σκοπεύει να γίνει “εμείς”.