ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δυο χρονια ηδη στην υποτιθεμενη καλυτερη περιοδο τη ζωης μου. Αυτη για την οποια ακουγαμε ολοι μας τοσα οντας ακομα μαθητες. Δυο χρονια που συνοψιζονται σε μια και μοναδικη λεξη, απογοητευση. Από εξωστρεφης, κοινωνικος και κατά κοινη ομολογια ευχαριστος ανθρωπος εχω καταντησει ενας αντικοινωνικος, νευρικος 20ρης που του φταινε τα παντα. Πλεον το βαρος του παλιου μου ευατου είναι δυσβασταχτο, τοσες «επιτυχιες», πτυχια και προοπτικες κοιτανε το σημερινο μου ευατο και γελανε. Τα πραγματα που με ευχαριστουσαν παλια εχουν παψει να μου προσφερουν την ιδια ευχαριστηση, οι κοινωνικες μου συναναστροφες είναι σχεδον ανυπαρκτες και βλεπω το χρονο να περνα χωρις να τον εκμεταλλευομαι. Το χειροτερο είναι ότι πραγματικα δε ξερω τι είναι αυτό που θα με κανει να ξαναβρω κινητρο και ορεξη για ζωη, αφου πλεον ο εγωισμος και η αυτοπεποιθηση μου, που ηταν ανεκαθεν το κινητρο μου για την επιτυχια στο ο,τιδηποτε, με εχουν παρατησει προ πολλου. Ίσως φταινε οι υπερβολικες προσδοκιες που ειχα αναπτυξει πριν τελειωσω το σχολειο για τη μετεπειτα ζωη μου, οι προσδοκιες για κατι «τελειο» αλλα ταυτοχρονα απροσδιοριστο το οποιο δε μπορω να βρω, και πώς να το βρει κανεις αλλωστε όταν δε μπορει να το προσδιορισει...