ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...πέρασαν. Δύο ολόκληρα χρόνια που αποφάσισες να φύγεις μακριά μου.Έτσι έπρεπε. Σε κατέστρεφα. Στο είχα ζητήσει...να φύγεις...έπρεπε να φτιάξεις την ζωή σου.Μα όταν μου το είπες..εκείνη την βροχερή ημέρα του Δεκέμβρη στην πλατεία...στο Σύνταγμα...όλα σκοτείνιασαν. Όλα. Δεν περιγράφεται εκείνο το συναίσθημα. Η καρδιά μου, νόμιζα, θα σπάσει από τους γρήγορους παλμούς. Τα μάτια μου έτσουζαν. Δεν ένιωθα το σώμα μου....και πέρασαν δύο χρόνια...Δεν ξημερώνει ημέρα και δεν νυχτώνει νύχτα χωρίς να έρθεις να κατακλύσεις το νου μου. Ο,τι είμαι σήμερα το οφείλω σε εσένα.Σε ευχαριστώ.Μου έμαθες να αγαπώ, να ζω, να μη φοβάμαι, να παλεύω, να ονειρεύομαι.