5.1.2013 | 10:36
Δύο. Πάντα δύο σε μια ιστορια.
Δυο ξένοι.Δυο γνωστοί.Δυο καλοί φίλοι.Δυο εραστές.Δυο εχθροίΚαι πάλι δυο ξένοι. Και κάπως έτσι πάει η ιστορία μια και δυο και τρεις φορές στη ζωή.Όχι πάντα όμως.Ειδικά όταν ένας από τους δύο βρίσκεται ακόμα στο "δυο εραστές".Όταν πιστεύει πως το χειρότερό του απωθημένο, δεν είναι αυτό που δεν άγγιξε ποτέ, αλλά αυτο που πήρε μόνο μια μικρή γεύση.Και βρίσκεται κάπου εκεί. Ανάμεσα σε τόσο μεγάλο πλήθος και νιώθει μόνος. Και νιώθει πως του λείπει ένα κομμάτι του. Και νιώθει πως τη μέρα που έφυγε ο φίλος- εραστής (και πλέον ξένος) έχασε την αναπνοή του. Πως δεν ζει. Πως έχει πατήσει το "pause" στην ζωή του μέχρι νεωτέρας. Πως ψάχνει για σημάδια, για να βρεί μια ελπίδα και πως δεν τα βρίσκει..Και είναι και το άλλο.. Ίσως δεν θέλει να τα βρει.. Ίσως θέλει απλώς να ζήσει το "απωθημένο" του γιατί ξέρει πως αυτόΣ και αυτό τον έκανε ευτυχισμένο..
