ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΤΟ μόνο που θέλω είναι να κοιμάμαι. Η πραγματικότητα με δυσανασχετεί. Νιώθω όχι μόνη ή απομονωμένει, αλλά ότι κοιμάμαι όλη την ώρα κι ότι όλα είναι μια δυσάρεστη παραίσθηση.Ενώ δεν μπορώ να πω πως έχω αυτοκτονικές τάσεις, μπορώ να πω ότι τον βλέπω σαν την γη της απαγγελίας, ότι θα γυρίζω χαρούμενη στην ανυπαρξία, ότι όποια και να 'ναι εκεί θα γίνω ένα τίποτα εναρμονισμένο...Και φοβάμαι ώρες-ώρες ότι δεν θα καταλάβω τίποτα στο τέλος, ότι σ' αυτό παιχνίδι που λέγεται ζωή θα χώ χάσει. Κάτι έχω πάθει το τελευταίο διάστημα, το ότι αυτό ξεκίνησε μαζί με την οικονομική κρίση σε συνδυασμό με την ενηλικίωση και την ευάλωτη φύση μου σε απρόσμενες αλλαγές είναι κάτι που ώρες-ώρες απλά δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Σε ψυχολόγο δεν νιώθω έτοιμη να πάω και δεν θα θέλα να πάω σ' όποιον να 'ναι επειδή είναι φτηνά(θα μου πείτε επειδή είναι ανθρωπιστές δεν είναι και οι τελευταίοι και ούτε πως αν τα σκάσεις θα σ' ακούνε με μια προσήλωσει που δεν υπάρχει στον κόσμο). Δεν θέλω να πάω ακόμη, ίσως φοβάμαι τι θ' ακούσω και τον τρόπο που η οικογένεια μου αγνοει τέτοια θέματα είναι σαφώς κι άλλος ένας ανασταλτικός παράγοντας.Μου ΄χει λείψει να νιώθω δυνατή, ότι έχω τον έλεγχο της ζωής μου κι από την άλλη είμαι τόσο αργόσχολη και αναβλητική και.. και... και...Κι είναι ώρες-ώρες που κουράζομαι και μενα την ίδια. Και νιώθω τόσο μόνη(υπάρχει ένα άτομο που μ' ακούει στ' άληθεια χωρίς να με κρίνει και είναι ο αγγέλος μου, να σαι καλά κοριτσάκι μου όμορφο-ένιωσα τι πάει να πει αγάπη χωρίς ανταλλάγματα). Πέρα από αυτή την θεόσταλτη εξαίρεση οι υπόλοιπες μου σχέσεις έχουν μια επικριτικότητα(μακάρι να ταν μόνο η ιδέα μου, αλλά μιας και μεγάλωσα σ' ένα επικριτικό περιβάλλον και καθώς στην Ελλαδα η επικριτικότητα δεν είναι σπάνιο γνώρισμα των ανθρώπων,με συμπεριλαμβάνω) που ώρες-πωρες δεν την αντέχω, προσπαθώ να είμαι σωστή, να μη δίνω δικαιώματα... αλλά όταν δίνω δεν ξέρω πως να διαχειριστώ μια άσχημη άποψη για μένα. Γι αυτό προτιμώ να μην ξέρω τι σκέφτομνται οι άλλοι για μένα, γιατί έτσι και επιβεβαιωθεί μια αρνητική μου σκέψη... Γι αυτό το μόνο που θέλω είναι να κοιμάμαι, να μη ζω, δεν αντέχω την ζωή και πλέον δεν κάνω όνειρα.. Δεν ζω μέσα στη φαντασία μου όπως έκανα μικρή μέχρι να φύγω από το σπίτι που ένιωθα πάντα παρείσακτη.Θέλω απλά να κοιμάμαι, μέχρι να γυρίσω σε κείνη την ευχάριστη ανυπαρξία ή να συμβεί κάτι θετικό στη ζωή μου, ένας άνθρωπος...μια δουλειά... κάτι να με κάνει να πιστέψω ξανά σε μένα. Ευχαριστώ για το χρόνο σας και συγγνώμη για την αρνητικότητα όλης αυτής της εξομολόγησης. :(