13.11.2017 | 22:08
Δυο πατρίδες...
Μ’αρέσει η θάλασσα πολύ. Τότε είμαι πραγματικά ευτυχισμένη, όταν κολυμπάω. Μπορώ να κολυμπάω για ώρες. Μένω σε χώρα του βορρά όμως και η θάλασσα εδώ είναι γκρίζα και παγωμένη, η μόνη επιλογή που έχω είναι το κολυμβητήριο, το επισκέπτομαι δυο-τρεις φορές την εβδομάδα. Μου λείπει απίστευτα το Αιγαίο και όταν επιστρέφω εκεί τα καλοκαίρια είμαι πραγματικά ευτυχισμένη και ανέμελη.Σιχαίνομαι το χιόνι, αν και μεγάλωσα σ’ένα μέρος με πολύ χιόνι και έχω ευχάριστες αναμνήσεις απ’ τη χιονισμένη απάτητη αυλή στο πίσω μέρος του σπιτιού μου που γέμιζε με χιόνι και γω έτρεχα με φόρα και βούλιαζα μέσα του. Ούτε το κρύο μου αρέσει. Θα ήθελα, αν είναι δυνατόν να είναι πάντοτε άνοιξη. Λατρεύω την άνοιξη στην Αθήνα, αλλά και εδώ όταν όλα τα λουλούδια είναι ανθισμένα και οι κήποι καταπράσινοι. Λατρεύω και το φθινόπωρο εδώ όταν τα πεσμένα φύλλα σχηματίσουν στρώμα και γω πατάω πάνω τους για να πάω βόλτα το σκύλο μου και ακούω τον ήχο τους.Λατρεύω τις καλοκαιρινές μπόρες στην Αθήνα και το πως μυρίζει το χώμα μετά τη βροχή. Λατρεύω και τις μπόρες στην εξοχή. Σιχαίνομαι τη βροχή εδώ, βρέχει για μέρες χωρίς σταματημό...βουλιάζεις μέσα στην υγρασία κάποιες φορές.Μου αρέσει το θεάτρο, βλέπω παραστάσεις όσο μου επιτρέπει ο χρόνος τόσο εδώ, όσο και στην Αθήνα. Παλαιότερα έβλεπα περισσότερο. Μου αρέσει και ο χορός πολύ, έχω δει κάποιες υπέροχες παραστάσεις μοντέρνου χορού μέσα στα χρόνια και στις δυο χώρες. Μου αρέσουν και οι συναυλίες, δυστυχώς όταν επιστρέφω Αθήνα τέλη Ιούλη και μέχρι τέλος Αυγούστου συναυλίες δεν γίνονται πολλές. Κάποτε πήγαινα σε πολλές συναυλίες. Και μου λείπει αυτό. Έγινα τελικά ένας άνθρωπος με δυο πατρίδες, αν και δεν το ήθελα. ‘Ερωτικός μετανάστης’, όπως λέει μια φίλη, επειδή ο άντρας μου είναι Ιρλανδός. Όμως αυτή τη νοσταλγία που νιώθω για την Ελλάδα, ώρες ώρες δεν παλεύεται. Όποιος το έχει ζήσει αυτό μπορεί να με καταλάβει. Και όσο μεγαλώνω αυτή η ανάγκη μου να γυρίζω πίσω εκεί που ανήκω, γίνεται και πιο έντονη. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα όμως. Εκείνος δεν μπορεί να μ’ακολουθήσει δυστυχώς. Και κει τελικά θα παιχτεί το τι είναι πιο σημαντικό για μένα, η επιστροφή εκεί που ανήκω ή η παραμονή μου εδώ για να κρατήσω ενωμένη την οικογένεια. Ο χρόνος θα δείξει τι θα κυριαρχήσει μέσα μου τελικά.