ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Την είδα ξανά χθες το βράδυ. Είχε πει ότι μάλλον θα ερχόταν. Μιλήσαμε. Πανέμορφη όπως πάντα. Το χρονικό διάστημα που δεν μιλήσαμε δεν έχασε ίχνος από την ομορφιά της. Παρέμεινε γλυκιά κι ευχάριστη και με ωραίο γέλιο και με ωραίο βλέμμα και μια κούκλα. Στην περίπτωσή μου ο έρωτας είναι να την βλέπω, να περνάμε λίγες στιγμές μαζί, λίγες ώρες που περνούν τόσο γρήγορα. Γιατί οι όμορφες ώρες περνούν πάντα γρήγορα; Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί ανούσιες ώρες όπως αυτές εδώ, όπως αυτά τα χαζά πρωινά κολλάνε οι ώρες και δε λένε να φύγουν; Γιατί να φεύγει μόνο εκείνη; Και μια δεύτερη σκέψη μου: Πας σε κάποια υπηρεσία δημόσια, ιδιωτική ή λαμβάνεις μέρος σε μια κοινωνική συζήτηση τέλος πάντων και σε ρωτάνε αν είσαι παντρεμένος. Είστε παντρεμένος, έχετε παιδιά; Φαίνεται τόσο φυσιολογικό. Ότι ισχύει για όλους. Πώς γίνεται να ισχύει για όλους, αφού κάποιοι άνθρωποι θέλουν και δε γίνεται. Θα μου πείτε γιατί για τους άλλους γίνεται; Γιατί είναι τυχεροί. Ναι μόνο αυτό. Τύχη και ανταπόκριση από το πρόσωπο που αγαπούν. Μετά κατά τη διάρκεια διατήρησης μιας σχέσης ναι μπορεί να γίνουν προσπάθειες και συμβιβασμοί και σκληρή δουλειά για τη διατήρηση της σχέσης. Αλλά για να γίνει μια σχέση χρειάζεται μόνο τύχη και ανταπόκριση. Και μην ξαναρωτήσουν πουθενά αν είμαι παντρεμένος. Άντε πια. Εδώ είμαι τόσα χρόνια μόνος (όχι μόνος με δέκα επιλογές εφήμερων ερωτικών σχέσεων όπως συνήθως εννοούν οι άνθρωποι την ερωτική μοναξιά) κι οι άλλοι ρωτάνε αν έχω παιδιά. Ναι τα έκανα με τα άδεια μου σεντόνια. Υ.Γ: Πόσες μέρες χαράς θα με αφήσει να απολαύσω η χθεσινοβραδινή παρουσία της εκεί που συναντηθήκαμε; Όσα είπαμε; Το πρόσωπό της που εγγράφηκε μέσα μου; (λες κι είχε σβηστεί ποτέ).