ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα. Η εξομολόγηση μου ....Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών ( κατανοώ ότι δεν είναι κάτι ασυνήθιστο), οι γονείς μου χώρισαν περίπου όταν ήμουν 8 και ο πατέρας μου έφυγε από το σπίτι και από την χώρα καθώς είναι αλλοεθνείς. Έμεινα λοιπόν με την μητέρα μου και την γιαγιά μου. Η επικοινωνία με τα χρόνια γίνεται όλο και πιο αραιή και επίσκεψη δεν είναι δυνατή (τα χρόνια που έχω να τον δω τώρα έφτασαν 11) και το καλοκαίρι του 2017 έφυγε και η γιαγιά μου που με ηρεμούσε, με στήριζε, με προέτρεπε να γίνω καλύτερη. Με την μητέρα μου παλαιότερα είχαμε πολύ τεταμένη σχέση (εξαιτίας δύο πραγμάτων 1ο) λόγω της κακης σχέσης με την δική της μητέρα (την γιαγιά μου ) και την ανάγκη μου να την υπερασπιστώ μιας και στήριζε την οικογένεια ψυχολογικά και οικονομικά2ο) λόγω του ότι αυτό που μου προσέφερε δεν ήταν το ιδανικό ( η τέλεια οικογενειακή κατάσταση, η τέλεια συναισθηματική στήριξη κλπ)) Με τον καιρό έμαθα ότι το τέλειο δεν υπάρχει και ότι πρέπει να είσαι χαρούμενος που έχεις κάτι έστω και αν φαίνεται μικρό αλλιώς βοηθά στο να το κτίσεις καλύτερο. Η εξομολόγηση μου δεν αφορά την οικογενειακή μου πορεία αλλά στο ότι νιώθω "ανίκανη" στο να δημιουργήσω δυνατούς συναισθηματικούς δεσμούς τόσο φιλικούς όσο και ερωτικούς. Όσο αναφορά τις φιλίες όταν πλησιάζω πολύ τον άλλον/άλλη και νιώσω ότι εξαρτώμαι συναισθηματικά (στα όρια πάντα του φυσιολογικού) από αυτόν/αυτή απομακρύνομαι ή δημιουργώ ένα τοίχος προστασίας (από μια πλαστή, εξιδανικευμένη εικόνα της πραγματικότητας μου)για να μην κινδυνέψω να πληγωθώ. Όσο για τους ερωτικούς δεσμούς δεν τους δημιουργώ καν, σαν ιδέα μου φαίνεται τόσο τρομακτική γιατί εφόσον αναζητώ από μια σχέση με ειλικρίνεια θα πρέπει να είμαι εξίσου ειλικρινής για κάποιες πτυχές που θα ήθελα να κρύψω. Συμπεραίνω ότι αυτή η "ανικανότητα" μου έχει βάση στην αλληλεπίδραση με τα τρία κοντινότερα μέλη της οικογένειας μου και με την βαθιά απογοήτευση και φοβία στην εξέλιξη μια σχέσεις (φιλικής/συναισθηματικής). Εύχομαι να έχετε ότι επιθυμείτε και να αντιμετωπίζεται τις δυσκολίες ηρωικά