ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

πραγματικά είχα ανάγκη να πω καπου αυτά που ζω. Είμαι 29 χρονων χωρισμενη 2 χρόνια τώρα, έχω ένα παιδάκι 4 χρονών και μένω μαζί του σε ένα σπίτι που το νοικιάζω. Η ζωή μου, γεμάτη από καταστάσεις και ανθρώπους που με έχουν πληγώσει. Οι γονείς μου πάντα ,ακόμα και τώρα, έχουν τον τρόπο να μου ρίχνουν την ψυχολογία. Πάντα αναφέρουν τι κάνουν άλλα άτομα στην ηλικία μου που έχουν πετυχημένους γάμους, πετυχημένη καριέρα και χρήματα. Εγώ για αυτούς είμαι το παιδί που βγήκε εκτός πορείας. Η μάνα μου είχε την τύχη να γνωρίσει έναν άντρα να τον παντρευτεί και να έχει μια καλή οικογένεια και καλή δουλειά σε γραφείο σε εργοστάσιο και κατάφερε να γίνει συνταξιούχος στα 40. Ο πατέρας μου είχε πολύ ηψηλές προσδοκίες απο μένα καθώς ήμουν το μόνο παιδί που σπούδασε και πίστευε ότι θα βρω μια καλή δουλειά και θα καμαρώνει που θα έχει ένα παιδί πετυχημένο (να διευκρινήσω ότι ήθελε να φαίνεται στον κόσμο ότι το παιδί του ειναι σε μια πολύ καλή θεση ) , δεν θα ήταν τόσο περήφανος για το κατόρθωμα του παιδιού όσο για την προσωπική του ικανοποίηση και το τι θα έλεγε ο κόσμος. Σχέσεις είχα κανει αρκετές χωρίς αποτέλεσμα, μόνο με ένα διαζύγιο στις πλάτες. Δουλεά? ιδιωτική υπάλληλος σε μαγαζιά και τελευταία σε μια εταιρεία για την οποια θα μιλήσω στην πορεία.Πάντως όχι αυτό που σπούδασα, ωστόσο 10 χρόνια δουλευω ασταμάτητα. Για τους γονείς μου αποδείχθηκα ένα παιδί που έκανε τελικά τα αντίθετα απο τις δικές τους προσδοκίες.Πιστεύω πως δεν είναι δύσκολο να καταλάβετε ότι έχω έρθει πολλές φορες σε αντιπαράθεση με τους γονείς μου. Μια μάνα που δεν μπορούσε να καταλάβει γιατι άλλαζα συνέχεια άντρες και ότι στο διαζύγιό μου εγώ ήμουν κατα τη γνώμη της αυτή που έφταιγε. Ο δε πατέρας μου με θεωρεί άχρηστη. Βαριά κουβέντα αλλά δυστυχώς αληθινή. Και όλα αυτά έχοντας και σαν ένα άλλο μετρο συγκρισης τη ζωή της αδερφής μου. Βρήκε έναν αντρα, παντρεύτηκε , έχουν δικό τους σπίτι απο τον πεθερό της, έχουν το μαγαζί τους οικογενειακή επιχείρηση, έχει τα παιδια της και είναι πολύ καλά. Ο γάμος μου, γνωριζόμασταν λίγο χρονικό διάστημα με τον άντρα μου όταν αποφασίσαμε να αρραβωνιαστούμε. Στην πορεία ήρθε και η εγκυμοσύνη, όλα καλά. Στο ενδιάμεσο κανουμε και τον γάμο μας πολιτικό, νοικιαζουμε ένα σπίτι, έρχεται η γέννηση του παιδιού και αρχίζουν όλα. Όλα αυτά που ανέφερα έγιναν μέσα σε ένα διάστημα 1,5 έτους. Ήμουν μια κοπέλα εντελώς αρχάρια στο θέμα του νοικοκυριού, νεα συγκατοικηση με έναν άνθρωπο που ουσιαστικά τον ήξερα λιγο καιρο και ένα μωρό νεογέννητο και Προβλήματα υγείας λόγω της γέννας για καποιο χρονικό διάστημα. Αντικειμενικά νομιζω ότι έιναι αρκετά, σωστά? Ανέλαβα όλες τις υποχρεώσεις του σπιτιού εγω. Σπίτι, σύζυγος, παιδί, πληρωμές λογαριασμών, μαρκετ, με λίγα λόγια δουλειές εντος σπιτιού αλλά κ εκτός. Ο κος πήγαινε στη δουλειά του η οποια ηταν πρωινη, γυρνουσε στο σπιτι ετρωγε, καθόταν στον καναπε΄εβλεπε τηλεοραση, οταν σηκωνόταν απο κει πηγαινε στο σπιτι της μαμας του ή βόλτες με τους φίλους του και όσο καθοταν στον καναπέ μου έκαμνε κριτικές ασχημες που δεν ειχα κανει ολες τις δουλειες του σπιτιου , που το παιδι ηθελε αλλαγμα κι ενω καθαριζα την κουζινα φωναζε να παω να το αλλαξω, μου εκαμνε παρατηρησεις για ολα τα θεματα, ακομα και που ημουν με κατι προχειρα ρουχα στο σπιτι μεσα ( βλεπετε μεσα σε ολα αυτα επρεπε να ειμαι και στην τριχα εγω η ιδια ) που πολλες φορες δεν προλαβαινα ουτε τουαλετα και ουτε μπανιο να κανω. Στο ενδιαμεσο ειχα και διαφορα θεματα με πεθερα . Κοντεψα να κανω και αποπειρα αυτοκτονιας αλλα δεν το εκανα επειδη σκεφτομουν το παιδι μου. Εγω ομως ημουν ισοπεδωμενη ψυχολογικα. Ανεφερα και κατι για θεμα υγειας αμεσως μετα τη γεννα, φανταστειτε οτι το θεωρούσε ως δικαιολογία για να μην κάμνω όλες τις δουλειες του σπιτιου, αστειο ετσι?Και εγω εσφιγγα τα δοντια παρολο που ειχα φρικτους πονους για να μην καθομαι και λεει οτι δεν κανω τις δουλειες . Εγω είχα να βγω απο το σπιτι για βόλτα ή να παω καπου επισκεψη κανενα χρόνο.Δεν ηξερα τι σημαινει να καθεσαι 5 λεπτα να ξεκουραστεις. Επισης αφου περασε η αδεια λοχειας επεστρεψα κ στη δουλεια. Εγω και το μωρο μου ειμασταν συνεχεια στους δρομους καθως η δουλεια μου και η μητερα μου η οποια ως συνταξιουχος μπορουσε να κρατησει το παιδι ηταν σε αλλη πολη απο αυτην που μεναμε με τον συζυγο και μιλαμε για αποσταση κοντα 1 ωρα. Δούλευα 8ωρη και ελειπα απο το σπιτι κοντα 11 ωρες και δουλεια με κυλιομενο ωραριο. Τελικα ηρθε ο χωρισμος αφου το κλιμα και οι φασαριες ηταν σε καθημερινο επιπεδο. Απο τοτε μενω μονη με το παιδι και για να μην κανω πισωγυρισμα καθως η οικογενεια μου ειναι το παιδακι μου και αφου ηδη ξεκινησα να αναλμβανω ουσιαστικα μονη μου τις ευθυνες ηθελα και να το συνεχισω αυτο. Επισης δεν ηθελα να γυρισουν και να μου πουν οι γονεις μου οτι τους φορτωθηκα. Θα με πληγωνε ακομη περισσοτερο αυτο. Καλως ή κακως σε ολο το σοι ειμαι η μονη χωρισμενη και επρεπε να αντεξω για να ανταπεξελθω στις υποτιμητικες τους παρατηρησεις. Το παιδι μου το συμπεριφεροντουσαν οι περισσοτεροι σαν να το λυπουνται λογω αυτης της καταστασης. Ποσο σκληρος μπορει να γινει ο κοσμος.. Ενας δυο μόνο παραδεχτηκαν οτι εγω ειχα τα κοτσια να τα βγαλω περα να το αντιμετωπισω μονη μου και με θαυμασαν για τη δυναμη που εδειξα σε ολες αυτες τις καταστασεις και ακομη χειροτερες που περασα στον γαμο μου. ΔΟΥΛΕΙΑ.. 2 χρονια μετα το διαζυγιο, εχω μαζεψει 3000 ευρω και εφυγα απο αυτη τη δουλεια, δεν αντεχα αλλο να την κανω, ξερω τι θα πειτε καποιοι οτι αλλοι ψαχνουν να βρουν κι εγω την παρατησα. Δεν ειναι ομως ετσι, μεσα σε δυο μηνες εκαμνα 9 βαρδυες. Δεν εβλεπα το παιδι μου, 2 μερες κοιμοταν μαζι μου 2 μερες στον μπαμπα του 2 μερες στην γιαγια του γιατι δουλευα νυχτα. Το παιδι μου δεν ηθελα να ειναι μπαλακι αλλα και ουτε ηθελα να μενω με τους γονεις μου, θα ειχα μεγαλο και καθημερινο προβλημα ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΘΕΜΑΤΑ. Η μανα μου πολλες φορες με γεμιζε με τυψεις ακομα και οταν αρχισα περιστασιακα να καμνω κ δευτερη δουλεια για εξτρα εισοδημα παντα ελεγε οτι παραταω το παιδι για να κανω κ δευτερη δουλεια, που να τον αφηνα για να βγω και με κανεναν. Τελος παντων , καλως ή κακως αυτη τη στιγμη είμαι ανεργη, εχοντας σαν εισοδημα μονο τη διατροφη και τα λιγα λεφτα που ειχα μαζεψει. Μπορει να δυσκολευτω για λιγο διαστημα αλλα ξερω οτι θα τα καταφερω , θελω να ειναι καλα το παιδι μου και να του δωσω οτι ειναι δυνατον καλυτερο.Σκεφτομαι πως αν στον επομενο χρονο δεν μπορεσω να βρω δουλεια θα φυγω εξωτερικο. Η ζωη μου τα τελευταια χρονια ηταν αρκετα δυσκολη και ξερω οτι δεν αξιζε ουτε σε μενα ουτε στο παιδι μου αυτη η ζωη και ξερω οτι καποια στιγμη θα ερθουν απο μονες τους οι καλες μερες, θα ερθει ενας ανθρωπος που θα με βοηθησει να σταθω στα ποδια μου και θα ειναι πανω απο ολα "ανθρωπος". Βλεπω καποιους πως συμπεριφερονται στις γυναικες τους και λεω ποσο τυχερες ειναι, γιατι ειναι και θεμα τυχης αυτο. Εγω δεν ξερω τι εκανα ή για ποιο λογο να μου εχουν συμβει αυτα , να επρεπε να τα περασω. Σιγουρα εχω γινει αρκετα δυνατη αλλα μεσα μου ποναω πολλες φορες, ακομα βλεπω εφιαλτες στον υπνο μου και κλαιω.Σε κανεναν δεν θελω να δωσω ομως τη χαρα οτι ειμαι αδυναμη για αυτο και ηθελα να εκφραστω εδω.Ευχαριστω αν το διαβασατε και εαν αφιερωσετε χρονο να γραψετε εστω και μια κουβεντα οποια κι αν ειναι αυτη.