ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχθές το απόγευμα πήγα στο αεροδρόμιο τη νύφη μου και τον ανηψιό μου ..........έφυγαν για το Βέλγιο την πατρίδα της νύφης μου. Ενα χρόνο μετά το τροχαίο του αδερφού μου η κοπέλα αποφάσισε οτι δεν άντεχε να ζήσει άλλο στην Ελλάδα και ήθελε να γυρίσει στους δικούς της. Η απόφαση της δεν μας χαροποίησε ιδιαίτερα από την άλλη δεν μπορούσα ούτε εγώ ούτε οι γονείς μου να της φέρουμε αντίρρηση αφού εδώ πλέον δεν υπάρχει κάτι να την κρατάει εδώ και από την άλλη λογικό είναι να θέλει να είναι με τους γονείς της. Εξ άλλου και το παιδί καλύτερα θα μεγαλώσει στο Βέλγιο (θέλω να πιστεύω δηλαδή). Εμείς τώρα τι κάνουμε που μείναμε τρία κούτσουρα πίσω; Δεν έχω σταματήσει να κλαίω από την ώρα που τους άφησα. Η εικόνα του μικρού να μου κουνάει το χεράκι του την ώρα που πέρασαν τον έλεγχο δε λέει να με αφήσει έγινα θέαμα στο αεροδρόμιο ολόκληρος μαντράχαλος να κλαίω με λυγμούς φεύγοντας. Τώρα τι κάνουμε ; πως σταματάμε να κλαίμε; Είναι 20:45 Σάββατο βράδυ και από την Παρασκευή το απόγευμα δεν έχω φάει τίποτα δεν πάει τίποτα κάτω.