ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ολα τα σημαδια με οδηγουν φανερα στην λυση του ψυχολογου,που οπωσσδοποτε πρεπει να παω. Αλλα φοβαμαι οτι θα κανω αυτο που κανω παντα: θα πω τα προβληματα μου σαν να λεω κανενα ανεκδοτο. Ειμαι ανικανη να μιλησω σοβαρα πλεον για δικα μου θεματα και επισης δυσκολευομαι να βοηθησω αλλα ατομα που με χρειαζονται.Η μονη μου διαφυγη ειναι το πανεπιστημιο,γιατι λατρευω την σχολη μου. Ομως,παρατηρω οτι καθε φορα που πλησιαζει η εξεταστικη περιοδος περναω κρισαρες,με νευρα και θλιψη ενω τα πετυχαινω μια χαρα στο τελος. Οταν περναει αυτη η περιοδος και χαλαρωνω ειμαι λιγο καλυτερα. Οι δεξιοτητες στην επικοινωνα δεν ηταν ανεκαθεν οι καλυτερες. Εχω φτασει κυριολεκτικα σε σημειο να χανομαι ετσι απλα με ατομα. Χωρις τσακωμο,απλα χανομαι και προφανως κι αυτοι δεν θα με κυνηγανε!! Οταν κατι με στεναχωρει,με στεναχωρει απιστευτα,σαν να καιγεται κατι μεσα μου και μετα απο 5-6 μερες απλα συνεχιζω την ζωη μου με καποιες στιγμες μελαγχολιας οταν το σκεφτομαι. Με θλιβουν ολα βαθια αλλα τα θαβω μεσα μου και συνειχζω. Δεν μπορω να δειξω αγαπη,παρα μονο μια προσκολληση που μολις μου δειξει καποιος αδιαφορια χανομαι για παντα απο την ζωη του,χωρις να το συζητησω. Ειναι φορες που μου μιλανε ομορφα και νιωθω οτι δεν αξιζει να μου χαιδευουν τα αυτια και απλα πιστευω οτι η γνωμη τους για εμενα ειναι καταβαθος κακη και δεν το εκφραζουν. Ενω φτιαχνω αλλα ζητηματα που με απασχολουν,οι ανθρωπινες σχεσεις φαινεται να μην ειναι το φορτε μου. Ξερω οτι πολλα ατομα μπορει να με αγαπουν για αυτο που ειμαι οταν ειμαι ξεγνοιαστη και οτι κουραζονται την αδιαφορια που θα επιδειξω για αυτους ακομα κι αν πραγματικα τους αγαπω. Δεν μπορω να περασω ομορφα χωρις να σκεφτω τα προβληματα στο σπιτι. Κι ενω τοσα χρονια ολοι ελεγαν οτι οι δυσκολιες αυτες με ωριμασαν,απλα βλεπω οτι με εκαναν ενα απαθες ατομο,που τα θαβει ολα μεσα του. Το οικογενειακο περιβαλλον θετει τις σταθερες βασεις για την θλιψη μου κι ολα τα υπολοιπα απλα το σταθεροποιουν και το κανουν αναποσταστο κομματι της ζωης μου. Ετσι,ολοι πιστευουν οτι δεν χρειαζομαι βοηθεια γιατι ημουν παντα τελεια,ενω απλα σιγα σιγα εγω χαανω το ενδιαφερον μου και γινομαι ολο και πιο κυνικη,ισως και αχαριστη. Απλα ηθελα να τα πω,συγγνωμη για το μεγαλο κειμενο.