6.2.2015 | 14:58
Έβαλα πρόβα το πρωί, αλλά δε σε ρώτησα.
Είμαι στο πρώτο έτος της δραματικής σχολής. Όταν ξεκίνησα την προετοιμασία μου για να δώσω εξετάσεις και να μπω ήμουν καρακαυλωμένη. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν αυτό. Και μπήκα. Και το σπουδάζω. Αλλά η καύλα μου πηγαινοέρχεται. Πιέζομαι παραπάνω ώρες ώρες. Όλοι μας. Αλλά τι γίνεται αν καλείσαι να συνεργαστείς με κάποιον μόνιμα καρακαυλωμένο;; Δουλεύουμε σκληρά για μια παρουσίαση 5 λεπτών με δόση αυτοσχεδιασμού. Και μου ζητάει πρόβες και πρόβες κι άλλες πρόβες. Και πρωί βράδυ μεσημέρι. ΚΑΙ ΠΙΕΖΟΜΑΙ. Δεν το ευχαριστιέμαι. Θέλω να της σπάσω τη μούρη. ΤΟ ΒΓΑΛΑΜΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΗ ΜΟΥ! Το ξέρουμε απ'εξω και ανακατωτά και ποδανά και σε άλλη γλώσσα στην τελική. Και μου λέει "Τάδε; Για εμένα το θέατρο είναι συνεχής έρευνα" και της λέω "έχεις δίκιο τάδε μου". Και αναρωτιέμαι που στο διάολο είναι η συνεργασία σε όλο αυτό;;; Έχω άδικο. Το ξέρω. Αλλά το μόνο που ήθελα είναι να κοιμηθώ ένα κωλοπρωί να πάω μετά ορεξάτη στην σχολή.
