ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

προσπαθώ να βρω μερικούς ανθρώπους να στήσω μια φιλανθρωπική οργάνωση, με συγκεκριμένο σκοπό. Δεν ξέρω πια με πόσους έχω μιλήσει, πόσα μηνύματα, πόσα γράμματα, πόσα τηλεφωνήματα έχω κάνει. Ξεκίνησα από εκείνους που έχουν το προφίλ του σκεπτόμενου πολίτη, που συχνά τους βλέπεις και τους ακούς σε διάφορους συλλόγους. Πέρασα στους γονείς, λέω, παιδιά έχουν, όσο νάναι θα υπάρχει μια κοινωνική ευαισθησία παραπάνω. Συνέχισα με εκείνους που η δουλειά τους με έκανε να τους κρίνω ως πιο κατάλληλους (κοινωνικοί λειτουργοί, παιδαγωγοί, ψυχολόγοι, δημοσιογράφοι). Όχι μόνο δεν ανταποκρίνονται στην συντριπτική τους πλειοψηφία, αλλά εκείνο που με εξοργίζει είναι που δεν θεωρούνε απαραίτητο ούτε καν να στείλουν μια απάντηση. Όποια απάντηση. Αλλά αν τους δεις/ακούσεις/διαβάσεις (το τελευταίο αφορά περισσότερο δημοσιογράφους) θα σου δώσουν την εντύπωση πως πρόκειται για ευαίσθητους πολίτες που θέλουν να αλλάξουν την κοινωνία. Και εδώ μέσα καμιά φορά, διαβάζω εξομολογήσεις και σχόλια, και λέω, ό,τι και να γράφει ο συγκεκριμένος, τσάμπα είναι, θα ήθελα να δω την ζωή του και την συμπεριφορά του "έξω".Εκείνο που κατάλαβα.Είμαστε όλο μπλα μπλα. ΠΟΛΥ μπλα μπλα.Δεν έχουμε ντροπή. Φιλότιμο, πως το λένε.Κάναμε το ψέμα και την εικόνα τρόπο ζωής.Για να μας εξοργίσει κάτι, θα πρέπει να μας καίει ΑΜΕΣΑ. Οι υπόλοιποι να πάνε να πνιγούν.Δεν μας λες και έξυπνους. Κατακρίνουμε, παραπονιόμαστε και αγανακτούμε. Και είμαστε χειρότεροι από αυτούς που κατηγορούμε.Εγώ θα την βρω την άκρη. Όπως και να έχει. Τόσος αγώνας, τόσος κόπος, τόσος χρόνος δεν θα πάει χαμένος. Εκείνο που θα μου μείνει είναι να μην πιστεύω τίποτε και κανέναν. Μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο. Δεν μασάω, πως το λένε. Κι αν με κάνει κάτι να χαμογελάω, είναι η βεβαιότητα πως ΕΜΕΝΑ πάλι θα πούνε αναίσθητη και κυνική. Γιατί δεν με συγκινούνε τα μεγάλα λόγια και διακόπτω (ΒΑΡΙΕΜΑΙ) όποιον ακολουθεί αυτήν την τακτική. Απαιτώ να πάρεις θέση ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ. Τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις; ΑΥΤΟ θέλω να ακούσω. Τα υπόλοιπα πες τα στην γάτα σου.Δεν είναι αστείο;