ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα προσπαθησω να ειμαι οσο πιο συντομος μπορω.Ειμαι αντρας, 28 ετων.Εδω και ενα μεγαλο χρονικο διαστημα ειμαι ψυχικα εγκλωβισμενος με το ζητημα που λεγεται φιλοι και παρεα και συγκεκριμενα χαμενος αναμεσα στο διλημμα: αφομοιωση ή απομακρυνση.τι θελω να πω;Ας παρουμε τα πραγματα απο την αρχη.Προ 5ετιας επεστρεψα στην πολη μου με το περας των προπτυχιακων σπουδων. Οπως πολυ συχνα συμβαινει σε τετοιες περιπτωσεις, ετσι και στη δικη μου τα πραγματα στην πολη ειχαν αλλαξει σε μεγαλο βαθμο. Κυριως ομως ειχαν μειωθει τα ατομα του ευρυτερου κοινωνικου μου δικτυου(εννοω στην πολη που ειχα επιστρεψει) με αποτελεσμα να εχω ενα πραγματικα μικρο δικτυο γνωριμιων. Ως αποτελεσμα αυτου στραφηκα στους επι πολλα χρονια παιδικους μου φιλους, -μια σχεση που ποτε δεν ειχε διακοπει οριστικα-.Επροκειτο για ατομα που ειχαμε μεγαλωσει μαζι και που καναμε κολλητη παρεα για πολλα χρονια. Ωστοσο, το μεγαλο μου προβλημα ηταν οτι ειχα αλλαξει παρα πολυ σαν ατομο, (χωρις να θελω να περιαυτολογησω) ο τροπος σκεψης μου ειχε εξελιχθει και ωριμασει σε μεγαλο βαθμο. Εν αντιθεσει και συμφωνα με την προσωπικη μου αποψη, οι φιλοι μου ειχαν παραμεινει οι ιδιοι: ανωριμοι τυποι που αρεσκονται σε καφροσυζητησεις, με εμμεσα ρατσιστικες και σεξιστικες αντιληψεις κτλ. Κι ενω θεωρω την πορεια μου στον τομεα των σπουδων επιτυχη(φετος ολοκληρωνω το 2ο μεταπτυχιακο μου), στον αντιστοιχο κοινωνικο εχω αποτυχει παταγωδως, καθως δεν καταφερα να συναψω κατι παραπανω απο χαλαρες σχεσεις με ορισμενα ατομα και αρκετες απλες γνωριμιες.Ετσι λοιπον, σημερα, βρισκομαι ακριβως εκει απ οπου ξεκινησα: να κανω παρεα με ατομα που μας δενουν ισχυρα δεσμα, αλλα παραδοξως δεν ταιριαζουμε σχεδον πουθενα. Βαρεθηκα να ΄΄ριχνω΄΄ τον εαυτο μου προκειμενου να ταιριαζω μαζι τους. Κουραστηκα να περιτριγυριζομαι απο κλειστομυαλους ανθρωπους με χαμηλο μορφωτικο επιπεδο. Και ακομη περισσοτερο αηδιασα με την παθητικοτητα μου που με αναγκαζει να μενω εγκλωβισμενος σε κατι που εφτασα σε σημειο να απεχθανομαι.Ειμαι τοσο απελπισμενος που σκεφτομαι ακομη και την περιπτωση αφομοιωσης. Να γινω και εγω ανωριμος και καφρος για να ταιριαξω επιτελους καπου. Αλλα μεσα μου κατι μου λεει πως θα πρεπει να ακολουθησω τον δρομο μου.Παρακαλω πολυ να μου πειτε τη γνωμη σας, δεν την παλευω αλλο παιδια. μπορει να δειχνει προβλημα πολυτελειας αλλα δεν ειναι πιστεψτε με.Νιωθω απελπιστικα μονος και ας περιτριγυριζομαι απο κοσμο,Και μια διευκρινηση για να μην παρεξηγηθει το υφος μου: οταν αφηνω να εννοηθει οτι εγω και οι η παρεα μου δεν ταιριαζουμε σε επιπεδο μορφωσης δεν εννοω σε καμια περιπτωση το εκπαιδευτικο επιπεδο, δηλαδη τα πτυχια κτλ. Αναφερομαι καθαρα σε ζητηματα αντιληψηςthanks.