ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εγώ λοιπόν κάθομαι αυτή την στιγμή στην Βεράντα και απαντάω σε εξομολογήσεις ανθρώπων εδώ μέσα. Τι κάνω; Τίποτα. Εμένα το πρόβλημα μου είναι ότι μου λείπει ο Πετρος. Ήμαστε χωριστά για δύο μήνες λόγο δουλειάς, εκείνος βγαινει όλοι μερα, ξενυχτάει με φίλους/ φίλες κι εγώ είμαι όλοι μερα στην δουλειά απ τις 1-12 το βράδυ και δεν ασχολούμαι με τίποτα, μόνο γυμναστήριο πάω το πρωί. Αλλά μου λείπει, και μερικές φορές σκέφτομαι διάφορα. Τώρα πχ που ήμαστε μακρυά μήπως και βρει το ενδιαφέρον του άλλου. Δεν ξέρω πώς νιώθω γι'αυτό. Γενικά είμαι λίγο ζηλιάραζ αλλά προσπαθώ να αποφεύγω τις ζήλειες και την παράνοια μου και δεν του λέω ποτέ τίποτα. Πχ θα ήθελα να ρωτάω συνέχεια με ποιους/ ποιες είναι και διάφορα τέτοια αλλά καταντάει κουραστικό και δεν το κάνω ποτέ. Η αλήθεια νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Αλλά φοβάμαι την στιγμή που θα τον ξανά αντικρίσω στα μάτια και δεν ξέρω τι μπορεί να μου βγάλει, γιατί είμαι και λίγο ανασφαλής, έχω κάποια κουσουρια. Αλλά εκείνος πάντα μου στέλνει, θα με πάρει τηλέφωνο θα πούμε τα δικά μας, και εγώ νομίζω ότι θα πάει με άλλη. Δηλαδή είμαι λίγο παρανοια. Τώρα ας πούμε είναι στους iron maiden, δεν αισθάνομαι απειλή η κάτι, απλά στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μου κάνω διάφορα σενάρια. Βασικά Μ έχει πιάσει μια ανασφάλεια και νομίζω ότι σκέφτεται την πρώην του, επειδή αυτή είναι μεταλου και ακούει κάπως την ίδια μουσική με τον δικό μου και έχει και το στυλ, δεν θα μάθω ποτέ αν την βλέπει κι αν ανταλλάσουν βλέμματα μεταξύ τους, και αυτό είναι που φρηκαρα περισσότερο.Αφήστε τα, ζω μια παράνοια οπότε λείπει από δίπλα μου.