ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι σε μια σχέση εδώ και 4 χρόνια και ενώ έβλεπα από την αρχή τα σημάδια έμεινα..απλοί γνωστοι ξαφνικά είδαμε ο ένας τον άλλον αλλιώς, ίσως είχαμε ανάγκη και οι δυο την συντροφικότητα. Μια μέρα μου είχε πει μια φίλη «ότι δεν αλλάζεις στην αρχή το παντρεύεσαι» αλλά δεν την άκουσα, άφησα τον εαυτό μου για εσένα, τα θέλω μου, τις ανάγκες μου, εμαθα να συμβιβάζομαι με τα λίγα ενώ ήθελα πολλά. Ένας άνθρωπος μέσα στην χαρά μέρα με την μέρα εγινα μίζερη δεν είχα όρεξη για τίποτα και ενώ σου φώναζα να με βοηθήσεις έκλεισες τα αυτιά σου! Ξαφνικά ενα βράδυ πριν κοιμηθώ ένιωσα κάτι να με πνιγεί και ρώτησα τον εαυτό μου «αυτή είναι η ζωη που θέλεις πραγματικά» σκέφτηκα τα πάντα, ξύπνησα.. και ενώ καθημερινά τους τελευταίους μήνες σου εξηγώ πως πνίγηκα πως είδα την ζωη μου να περνάει δίπλα μου ως παρατηρητής έκανες πως δεν μ ακούς. Και όταν τελικά σου ανακοινώνω την απόφαση μου να χωρίσουμε, γιατί όταν αγαπάς κάποιον θέλεις να είναι καλά και σε νοιάζει να είναι καλά, με παρακαλάς για μια δεύτερη ευκαιρία και ενώ σου έχω δώσει τόσες δεν άλλαξες τίποτα..να μείνω μαζί σου γιατί δεν θέλω να σε στεναχωρήσω ή να ξεκινήσω πάλι να ζω έτσι όπως μου πρέπει ;