ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διάβασα κάπου μια πρόσφατη εξομολόγηση μιας νέας μαμάς, που δεν ήξερε αν πρέπει να παίρνει συνέχεια το μωρό της αγκαλιά όταν κλαίει.Κι από κάτω, σχόλια, μεταξύ των οποίων η ολόσωστη κατ' εμέ άποψη ότι στα παιδιά δεν κάνει να ριχνει κανείς ούτε μια σφαλιάρα, αλλά ότι μεγαλώνουν μόνο με αγάπη και φροντίδα.Συμφωνώ λοιπόν απόλυτα.Μεγάλωσα μέσα σε ένα σπίτι που οι κακοί τρόποι ήταν ψωμοτύρι.Βγήκα στην ενήλικη ζωή, και μου έκανε εντύπωση πώς οι άλλοι άνθρωποι δεν βρίζουν, δεν χτυπάνε, δε χλευάζουν, δεν ειρωνεύονται τους συνανθρώπους τους καθημερινά στο δρόμο κτλ. (όχι ότι δε συμβαίνουν αυτά φυσικά, αλλά δεν είναι ο κανόνας αυτός, όπως πίστευα τότε).Φυλαγόμουν κι από τη σκιά μου, που λένε. Το ίδιο ένιωθαν και τ' αδέλφια μου όταν ενηλικιώθηκαν. Ξένοι ανάμεσα στον κόσμο.Πιο πολύ απ' όλα, όμως, θυμάμαι, μου έκανε εντύπωση ο σεβασμός στον έξω κόσμο.Μέσα στο σπίτι μας δεν υπήρχε σεβασμός.Για τους δικούς μου, σεβασμός σήμαινε να βγάζουν προς τα έξω την εικόνα του "καλού οικογενειάρχη". Μπροστά στους ξένους ήταν μαζί μας τύπος και υπογραμμός, και μόλις έκλειναν οι πόρτες άρχιζε το βρισίδι, ο έλεγχος, το ξύλο, οι κατάρες, οι ψεύτικες ευθύνες, οι απειλές.Ένα έχω να σας πω, νέοι γονείς, μαμάδες και μπαμπάδες.ΜΑΘΕΤΕ ΝΑ ΣΕΒΕΣΤΕ τα παιδιά σας.Και σεβασμός θα πει: κάτω τα χέρια, χαμηλή η φωνή, και μια λογική δόση ελευθερίας και υγιών κανόνων μέσα στο σπίτι.Σεβαστείτε τα, όπως θέλετε κι αυτά μεθαύριο να σας σεβαστούν.Σεβαστείτε τα, για να μάθουν ότι είναι κι εκείνα όπως κι εσείς άξια σεβασμού.Σεβαστείτε τα, για να μάθουν ότι ο φόβος δεν νικάει ποτέ.Σεβαστείτε τα, γιατί στο κάτω κάτω πώς αλλιώς θα πάμε μπροστά σ' αυτή τη ρημάδα την ανθρωπότητα;