ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν θα μακρηγορήσω ... Είμαι 19, έχω δώσει φέτος για δεύτερη φορά πανελλήνιες για να πετύχω ένα όνειρο, έναν στόχο... Στα 18 βρήκα την ωριμότητα να μην τα παρατήσω, να μην συμβιβαστώ με μια σχολη που δεν μου αρέσει , να πάρω τα ηνία της ζωής μου στα χέρια και να κάνω άλλη μια γενναία προσπάθεια για να υλοποιήσω ένα μέρος των σχεδίων μου για το μέλλον. Και το έκανα, έδωσα ξανά και πέτυχα... αλλά πώς θα χαρώ την επιτυχία; Πώς; Πώς όταν απο την μια μέρα στην άλλη βλέπω την ίδια Ελλάδα να αλλάζει 10 πρόσωπα; Πώς όταν βλέπω τους γονείς μου να χαροπαλεύουν οικονομικά; Όταν οι 2 πιο χαμογελαστοί άνθρωποι που γνώρισα στη ζωή μου είναι μονίμως σκυθρωποί και σκεπτικοί; Πώς όταν στα 19 (με ποια ωριμότητα,ποια γνώση;) αναγκάζομαι να πάρω θέση σε ένα δημοψήφισμα που έμμεσα καθορίζει την πορεία ενός ολόκληρου λαού; Γιατί να μην μπορώ να ονειρευτώ ελεύθερη,γιατί να είμαι αναγκασμένη από εδώ και πέρα να ζω με το άγχος για το τι θα γίνει την επόμενη μέρα, αν θα έχουν χρήματα οι γονείς μου να με σπουδάσουν, αν οι ίδιοι θα τα βγάλουν πέρα με τόσα έξοδα,; Εγώ που έφταιξα ;