ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι γυναίκα προσφάτως 30 ετών. Έχω κάποια κιλά παραπάνω. Έχω υπάρξει πολύ πιο αδύνατη (έκανα χρόνια μπαλέτο και μετά για χρόνια κολύμβηση) αλλά και πιο βαριά. Τα τελευταία 5 χρόνια είμαι στα κιλά που είμαι τώρα. Δεν ξέρω πόσα είναι αυτά γιατί δεν τα μετράω, το καταλαβαίνω από τα ρούχα. Θα μπορούσα να είμαι πιο αδύνατη? Φυσικά. Θέλω να είμαι πιο αδύνατη? Όχι. Μου αρέσω όπως είμαι τώρα. Δεν μου άρεσα στα περισσότερα κιλά αλλά δεν μου άρεσα και στα λιγότερα. Τώρα είμαι εκεί που θέλω. Ξέρω τί με κολακεύει, ξέρω τί με εκφράζει και ντύνομαι με αυτή τη λογική: με εκφράζει, μου πάει, το φοράω. Δεν ένιωσα ποτέ πειράγματα ή παράξενα βλέμματα έχοντας αυτά τα κιλάκια παραπάνω, αλλά ούτε και όταν είχα περισσότερα κιλά.Τώρα που σκιαγράφησα την πλευρά μου μπορώ εξηγήσω με μεγαλύτερη ακρίβεια το σκηνικό που συνέβη χθες το απόγευμα.Με έναν συνεργάτη της εταιρείας όπου δουλεύω, είχαμε πάει ραντεβού σε έναν υποψήφιο πελάτη που είχε προσεγγίσει. Φτάσαμε 40 λεπτά νωρίτερα και κάτσαμε να πιούμε έναν καφέ και να οργανωθούμε μέχρι να έρθει η ώρα του ραντεβού. Κάτσαμε σε ένα τραπεζάκι που ήταν δίπλα από τη μπάρα της καφετέρειας.Κάποια στιγμή μπήκε μια κοπέλα νεαρή (περίπου στα 25 μου φάνηκε), πέρασε από το τραπέζι μας και έκατσε στη μπάρα όπου και παρήγγειλε έναν καφέ στο χέρι. Καθώς περίμενε η κοπέλα, ο συνεργάτης όλο έριχνε ματιές. Οι ματιές δεν μου έκαναν του τύπου "μου αρέσει και κοιτάω", ήταν με απέχθεια. Από περιέργεια λοιπόν τον ρωτάω"Την ξέρεις?", καθώς φαντάστηκα ότι ίσως την ξέρει και από εκεί και η απέχθεια.Και μου απαντάει "Κοίτα τη πώς είναι μωρέ"Η κοπέλα είχε κάποια παραπάνω κιλά και ναι, αυτό που φόραγε δεν την κολάκευε καθόλου. Όμως από τη στιγμή που αρέσει σε εκείνη και αισθάνεται όμορφα και άνετα, εμένα και κανενός άλλου δεν μας πέφτει λόγος. Βασικά, και άνετα να μην αισθάνεται και όμορφα να μην αισθάνεται, πάλι δεν πέφτει λόγος σε κανέναν.Πρέπει να είχα κοκκινίσει από τον θυμό μου γιατί συμπλήρωσε "Έλα τώρα, μη μου πεις ότι δεν σε ενοχλεί να βλέπεις αυτό το πράγμα."Του είπα ότι είναι αγενής και μικρός και πρέπει να ζητήσει συγγνώμη (από την έκφραση της κοπέλας κατάλαβα ότι τον άκουσε). Επίσης του είπα ότι είναι ρηχός και ηλίθιος. Και τελείωσα με τη φράση: "Πώς μπορείς να κρίνεις έτσι κάποιον μόνο από την εμφάνιση επειδή απλά δεν είναι του γούστου σου? Για εμένα δηλαδή τέτοια λες πίσω από την πλάτη μου? Δεν ντρέπεσαι καθόλου?"Η απάντηση ήταν "Δεν είναι το ίδιο." Η κοπέλα είχε σηκωθεί και είχε φτάσει στην πόρτα εν τω μεταξύ. Σηκώθηκα, την πρόλαβα και της ζήτησα συγγνώμη. Μου είπε ότι δεν φταίω εγώ και να μην στεναχωριέμαι.Όμως δεν ήμουν στεναρωρημένη. Εξοργισμένη ήμουν. Γύρισα στο τραπέζι μας, πήρα τηλέφωνο τον διευθυντή μου και του ζήτησα να ακυρώσει το ραντεβού. Σήμερα το πρωί ανακοίνωσα ότι εγώ δεν ξανασυνεργάζομαι με τον συγκεκριμένο άνθρωπο και να αναλάβει άλλος τη δουλειά. Και απαίτησα κανείς από το τμήμα μου να μην συνεργαστεί μαζί του. Ή πάμε μόνοι μας στον πελάτη και παίρνει το ποσοστό του ως συνεργάτης (όπως θα γινόταν και αν πηγαίναμε μαζί) ή να πάει μόνος του και να κάνει ό,τι νομίζει.Κρίθηκα αυστηρά για τις αποφάσεις μου και ίσως να υπερέβαλλα κιόλας, αλλά ξέρετε κάτι?Λίγα πράγματα μας κάνουν πολιτισμένους. Η αξιοπρέπεια είναι ένα από αυτά. Και κάπου πρέπει να τραβάμε μια κόκκινη γραμμή.