ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

να ακούω συζητήσεις των άλλων χωρίς να το θέλω.Εκεί που έπινα το καφεδάκι μου ήσυχα και ωραία, έρχεται μια παρέα (2 αγόρια και 2 κορίτσια γύρω στα 23-25) και κάθεται στο τραπέζι μπροστά μου. Δεν φαινόταν να είναι ζευγάρια, απλά φίλοι.Βγάζουν μια τράπουλα και αρχίζουν να παίζουν. Μέχρι εδώ καλά. Παρασύρονταν λίγο από το παιχνίδι, ξέφευγε και κανένα γαλλικό, αλλά όλα οκ. Τελειώνουν το παιχνίδι και αρχίζουν να συζητούν πού θα πάνε και τί θα κάνουν μετά. Υπήρχε διαφωνία, άλλο ήθελε ο ένας και άλλο ο άλλος.Η μία κοπέλα ήταν τρομερά εριστική στον τρόπο που μιλούσε στο ένα από τα 2 αγόρια. Είχε και βαριά φωνή, γκάριζε κιόλας, ήταν και αγενής και ειρωνική: ένα χάρμα. Κάποια στιγμή το αγόρι δεν άντεξε, σηκώθηκε πήρε τα πράγματά του κι έφυγε.Μετά από λίγο έφυγε και το άλλο αγόρι να πάει να τον βρει και μείνανε τα 2 κορίτσια. Για κανένα πεντάλεπτο προσπαθούσαν να αποφασίσουν τί να κάνουν: να πάνε να τους βρουν ή να περιμένουν. Χτυπάει το τηλέφωνο της μίας (όχι της εριστικής), και φεύγει για να βρει τους άλλους. Μένει η σπαστικιά μόνη της.Κι έρχεται η σερβιτόρα που κατάλαβα ότι γνωριζόταν με την παρέα. Κάθεται λίγο μαζί της και τη ρωτάει τί έγινε. Η κοπέλα (αυτό το χάρμα που περιέγραψα πριν) έβγαλε την πιο γλυκιά φωνούλα που μπορεί να βγάλει, φόρεσε το ύφος της απορίας και είπε "Δεν ξέρω τί έγινε και έφυγε ο _____. τί να πω δεν ξέρω. Πήγε η ___ να τους βρει". Η σερβιτόρα της είπε να μην ανησυχεί και όλα θα λυθούν μπλα, μπλα, μπλα. Κούναγε η άλλη το κεφάλι.Τελείωσαν τη συζήτηση-παρωδία κι έφυγε το σούργελο.Τί σούργελα κυκλοφορούν εκεί έξω; Πόσα κόμπλεξ, ανασφάλειες μπορεί να κουβαλάει κάποιος. Και πόσο δειλός μπορεί να είναι. Και ανάγωγος.Συνεχίζω και εντυπωσιάζομαι.