ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω άσχημα είμαι στην αθήνα του 2012 και έχω δουλειά. Είμαι 27 είμαι με ημιαπασχόληση, μένω με τους γονείς μου. Και αν και είμαι πολύ τυχερή ανάμεσα σε όλους τους ανέργους και αν και είμαι πολύ τυχερή ανάμεσα στην οικογένεια μας καθώς εγώ παίρνω κάτι ενώ οι γονείς μου δεν έχουν κανένα εισόδημα εγώ νιώθω άσχημα. Είχα όνειρα. Κάθε βράδυ σκέφτομαι είχα ή έχω; Έπρεπε τώρα να είμαι κάπου μόνη μου και να μετράω τα λεφτά μου για να μου φτάσουν να πληρώσω την ΔΕΗ και να δουλεύω σαν τρελή όπως έκανα από τα 17 και να είμαι καλά με την σχέση μου. Αλλά εγώ είμαι εδώ και ανησυχώ για το αν θα φάμε, για το στεγαστικό, για τα 3 χαράτσια που πρέπει να βγουν από τα 400 μου ευρώ. Και δουλεύω, έχω δουλειά αλλά δεν μπορώ να πάω σε οδοντίατρο και φυσικά όχι στον γυναικολόγο. Και όλο σκέφτομαι κάθε βράδυ πως θα βγει, πως θα επιβιώσουμε με την αξιοπρέπεια μας και πως καταντήσαμε έτσι. Ο ένας να περιμένει 2 χρόνια την σύνταξη του και η άλλη να δουλευει και απλά να φυτοζωεί γιατί δεν μπορώ να το δω κάπως αλλιώς, δεν μπορώ να πω πως θα κάνω παιδιά και οικογένεια. Κι όλο σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω. Χθες πήρα τηλέφωνο σε ένα συνεργείο καθαρισμού να με παίρνουν τα πρωινά να καθαρίζω και το απόγευμα να πηγαίνω στην κανονική μου δουλειά, αλλά ντρέπομαι. Τι θα πω σε όλους ότι κάνω τα πρωινά; Άκουσα σήμερα ότι ένας άνθρωπος γνωστός αυτοκτόνησε. Έμεινα απαθέστατη. Πείτε μου έναν ο οποίος δεν το έχει σκεφτεί...Κρίμα που πια δεν μας σοκάρει τίποτα...